Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Borkowski (sprawozdawca), Sędziowie NSA: Bogusław Dauter, Zbigniew Kmieciak, Protokolant Agnieszka Lipiec, po rozpoznaniu w dniu 9 października 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. A. E. I. sp. z o. o. w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 1 marca 2006 r. sygn. akt I SA/Wr 1194/04 w sprawie ze skargi P. A. E. I. sp. z o. o. w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 26 maja 2004 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w opłacie skarbowej oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 marca 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę "P. A." E. I. Sp. z o.o. w P. (dalej: "Spółka", "skarżąca") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 26 maja 2004 r. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w opłacie skarbowej.
W uzasadnieniu wyroku wskazano, że w dniu 30 kwietnia 2003 r. skarżąca zwróciła się do Urzędu Skarbowego w T. z wnioskiem o naliczenie należnej opłaty skarbowej od umów pożyczek zawartych z P. A. M. I. - E. G. w L. (wspólnik P. A.).
Decyzją z dnia 20 lutego 2004 r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. określił stronom - "P. A." E. I. Sp. z o.o. w P. oraz P. A.M. I. - E. G. w L. zobowiązanie podatkowe w opłacie skarbowej z tytułu umowy pożyczki zawartej w dniu 10 kwietnia 1996 r.
W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka podniosła, że występując do Urzędu Skarbowego miała uzasadniony interes prawny w uzyskaniu rozstrzygnięcia stwierdzającego niemożność wydania decyzji w przedmiocie opłaty skarbowej, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu przedawnienia, przewidzianego w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 4, poz. 23 ze zm.). W ocenie skarżącej zastosowanie przez organ pierwszej instancji art. 6 ust. 3 powołanej ustawy przeczy podstawowym zasadom wynikającym z art. 2 Konstytucji RP.
W dniu 26 maja 2004 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. wydał decyzję utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W.
Organ odwoławczy argumentował, iż art. 6 ust. 3 ustawy o opłacie skarbowej stanowi wyjątek od reguły określonej w art. 6 ust. 1 tej ustawy. Przepis ten przewiduje bowiem swoiste odnowienie prawa do wydania decyzji w sprawie opłaty skarbowej, na skutek działań podjętych przez samego podatnika (powołanie się na fakt dokonania czynności przed organem podatkowym).
Na gruncie rozpatrywanej sprawy nie ulega wątpliwości, że umowa pożyczki z dnia 10 kwietnia 1996 r. nie została zgłoszona organowi podatkowemu w okresie pięciu lat od końca roku, w którym ją podpisano. Spółka powołała się na fakt jej zawarcia dopiero w dniu 30 kwietnia 2003 r., w związku z czym termin przedawnienia prawa do wydania decyzji, określony w art. 6 ust. 1 ustawy o opłacie skarbowej, rozpoczął bieg na nowo od tego dnia (od 30 kwietnia 2003 r.).
Dyrektor Izby Skarbowej w W. nie dopatrzył się również naruszenia przez organ pierwszej instancji zasad zawartych w art. 2 Konstytucji RP.
W skardze do sądu administracyjnego Spółka powtórzyła prezentowane w odwołaniu zarzuty.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoją dotychczasową argumentację.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w motywach rozstrzygnięcia przytoczył treść art. 6 ust. 1 i ust. 3 ustawy o opłacie skarbowej wskazując, iż celem wprowadzenia swoistej instytucji "przywrócenia" biegu terminu przedawnienia było uniemożliwienie podatnikom wywodzenia skutków prawno-podatkowych z umowy, przy jednoczesnym unikaniu jej opodatkowania.
Za chybione uznał Sąd twierdzenie Spółki jakoby art. 6 ust. 3 powołanej ustawy pozostawał w sprzeczności z Konstytucją RP, a w szczególności z art. 43 i 44 ustawy zasadniczej. Przepisy te dotyczą przedawnienia czynów przestępczych, nie zaś przedawnienia zobowiązań.