Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Gruszczyński (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Paweł Chmielecki, WSA del. Hanna Kamińska, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Mariana W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 kwietnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wr 1574/03 w sprawie ze skargi Mariana W. na postanowienie Izby Skarbowej w W. Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia 28 kwietnia 2003 r. (...) w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Mariana W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 120 /sto dwadzieścia/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2005 r. /I SA/Wr 1574/03/ Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę Mariana W. na postanowienie Izby Skarbowej w W. Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia 28 kwietnia 2003 r., odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.
Z ustaleń Sądu wynikało, że w stosunku do podatnika prowadzone było postępowanie kontrolne, zakończone decyzją z dnia 24 października 2002 r., ustalającą podatek od przychodów z nieujawnionych źródeł za 1998 r. Wspomniana decyzja została doręczona w trybie art. 150 par. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ zwanej w skrócie "ord. pod.", w dniu 5 listopada 2002 r.
W lutym 2003 r. podatnik odwołał się od tej decyzji, składając jednocześnie wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu podniósł, że czynnie uczestniczył w postępowaniu przed organem kontroli skarbowej, a w dniu 30 września 2002 r. złożył pismo, zawierające zarzuty do prowadzonego postępowania. Na przełomie października i listopada wyjechał do znajomych i krewnych w Polsce, nie podając adresu do doręczeń, ani nie ustanawiając pełnomocnika do doręczeń, gdyż, w jego ocenie, nie miał takiego obowiązku. Po powrocie dowiedział się, że Urząd Pocztowy próbował doręczyć mu przesyłkę, w związku z czym próbował skontaktować się z kontrolującym w celu uzyskania informacji, czego dotyczyła nieodebrana przez niego przesyłka. Informacji jednakże nie uzyskał. Wiadomość o wydaniu decyzji powziął w dniu 20 lutego 2003 r., a zapoznał się z jej treścią w dniu następnym.
Izba Skarbowa, rozpoznając wniosek o przywrócenie terminu, uznała że, podatnik nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu tego terminu. Nie podjął bowiem pisma stanowiącego odpowiedź na jego pismo z dnia 30 września 2002 r. Nie powiodły się również próby doręczenia stronie dokumentów związanych z postępowaniem, podejmowane zarówno przez inspektora, jak również przez pocztę. Podobnie nieskuteczne były telefoniczne próby nawiązania kontaktu. Skoro natomiast podatnik wyjeżdżał, to powinien powiadomić o tym fakcie kontrolującego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny podzielił stanowisko organu, wyjaśniając, że wyjazd skarżącego był planowany, a nie nagły i niespodziewany. Skarżący, dbając należycie o swoje interesy, powinien podjąć czynności zapewniające ochronę tych interesów w czasie jego nieobecności, w tym zawiadomić organ prowadzący postępowanie o zmianie adresu. Zdaniem Sądu, nic nie stało też na przeszkodzie, aby skarżący ustanowił pełnomocnika do doręczeń, nawet jeżeli nie miał takiego obowiązku. Ponadto strona, zamiast udać się od razu do organu po uzyskaniu wiadomości o przesyłce, wykonywała telefony do inspektora.
W skardze kasacyjnej Marian W. zarzucił naruszenie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a." w związku z art. 1 par. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153 poz. 1269/, poprzez oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Izbę Skarbową art. 162 par. 1 ord. pod., polegającego na uznaniu, że podatnik nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia odwołania. Naruszenie to - zdaniem autora skargi kasacyjnej - miało wpływ na wynik sprawy, gdyż pozbawiło stronę możliwości rozpoznania jej sprawy przez organ II instancji. Autor dodał, że skoro zaskarżone postanowienie nie mogło być zakwalifikowane jako zgodne z prawem, to wyrok oddalający skargę nie jest odzwierciedleniem wymiaru sprawiedliwości demokratycznego państwa prawa, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej.