Skarga kasacyjna na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w L. w przedmiocie zarzutów na postanowienie egzekucyjne
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędzia NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), Protokolant Anna Dziewiż, po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 kwietnia 2006 r. sygn. akt I SA/Łd 1346/05 w sprawie ze skargi W. K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 16 września 2005 r. [...] w przedmiocie zarzutów na postanowienie egzekucyjne 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w L. kwotę 180,00 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych
Inne orzeczenia z hasłem:
Ubezpieczenia
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej
Uzasadnienie strona 1/3

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę W.K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 16 września 2005 r. w przedmiocie zarzutów na postępowanie egzekucyjne.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd pierwszej instancji stwierdził, że art. 34 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (dalej: u.p.e.a.) wprowadził zasadę, że konieczność uzyskania stanowiska wierzyciela dotyczy wszystkich zarzutów zgłoszonych na podstawie art. 33 u.p.e.a. Jedyny wyjątek odnosi się do egzekucji obowiązków o charakterze pieniężnym i zarzutu opartego na art. 33 pkt 8 u.p.e.a, a więc zastosowaniu zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego. Od dnia 30 listopada 2001 r. wypowiedź wierzyciela w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1 - 5 u.p.e.a. jest dla organu egzekucyjnego wiążąca. W związku z powyższym stanowisko organu egzekucyjnego w zakresie oceny zasadności zarzutu, opartego na przepisie art. 33 pkt 1 u.p.e.a. dotyczącego nieistnienia obowiązku objętego tytułem wykonawczym, jest trafne. Skoro bowiem wierzyciel w trybie przewidzianym w art. 34 § 1 i § 2 u.p.e.a., wyraził stanowisko o braku zasadności tego zarzutu, organ egzekucyjny był związany tym poglądem, gdyż wypowiedź wierzyciela jest wiążąca. W tym zakresie organ rozpoznający zarzuty nie przeprowadza postępowania wyjaśniającego.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, wbrew stanowisku skarżącego również trafnie uznano w zaskarżonym postanowieniu, że nie są zasadne pozostałe zarzuty. Zdaniem zobowiązanego egzekucja jest niedopuszczalna albowiem prowadzona jest na podstawie nieobowiązującego przepisu art. 90 e ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej. Podstawą prawną wystawienia tytułu wykonawczego powinna być ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, która obowiązuje od dnia 1 stycznia 2004 r. Wprawdzie ma rację skarżący, że z tym dniem ustawa z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej przestała obowiązywać. Jednak fakt ten nie może przesądzić o zasadności rozpoznawanego środka odwoławczego. Zobowiązany bowiem nie dokonał obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w 2003 r., a więc po rządami wówczas obowiązującej ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. W związku z tym zastosowanie miał przepis art. 90 e ust. 1 tej ustawy, który stanowił, że osoba fizyczna lub prawna, która nie dopełnia obowiązku zawarcia urnowy ubezpieczenia, zgodnie z ogólnymi warunkami tego ubezpieczenia, jest obowiązana wnieść opłatę. Stosownie zaś do treści art. 90 e ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy należności z tytułu tej opłaty podlegają egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Z dniem 1 stycznia 20O4 r. weszła w życie ustawa z dnia 22 maja

2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm). Tenże akt prawny, istotnie w przedmiotowym zakresie, zastąpił ustawę z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej. Jednakże zgodnie z art. 159 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. w sprawach roszczeń Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z tytułu opłat za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego przepisy ustawy mają zastosowanie do zdarzeń zaistniałych po dniu wejścia ustawy w życie. Stosownie zaś do treści art. 159 § 1 i 2 tej ustawy do postępowań dotyczących roszczeń Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy toczą się według przepisów dotychczasowych. Innymi słowy o dopuszczalności stosowania przepisów odpowiedniej ustawy decyduje data zdarzenia. Jeśli zatem opłata za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego dotyczy okresu sprzed dnia 1 stycznia 2004 r., zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 28 lipca 1990 r.

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych
Inne orzeczenia z hasłem:
Ubezpieczenia
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej