Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Edyta Anyżewska, Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 18 października 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 17 maja 2006 r. sygn. akt I SA/Ol 103/06 w sprawie ze skargi Skarbu Państwa - R. w O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 19 grudnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2000 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie, 2) zasądza od Skarbu Państwa - R. w O. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. kwotę 4.600 (cztery tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 maja 2006 r. o sygn. I SA/Ol 103/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie - po rozpoznaniu skargi Skarbu Państwa - R. w O. (dalej: R.) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. (dalej: SKO) z dnia 19 grudnia 2005 r. o nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2000 r. - uchylił zaskarżoną decyzję, zasądzając od SKO na rzecz R. kwotę 5.600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego i określając, że decyzja ta nie podlega wykonaniu. Jako podstawę prawną powołano art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/, art. 200, art. 205 i art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; w skrócie: P.p.s.a.).
2. Uzasadniając wyrok, Sąd I instancji stwierdził, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia dwóch zasadniczych kwestii.
Pierwsza z nich dotyczy zakresu przedmiotowego podatku, a więc udzielenia odpowiedzi na pytanie któremu z podatków, tj. leśnemu, na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 września 1991 r. o lasach (Dz. U. Nr 101, poz. 44 ze zm.), czy też od nieruchomości, uregulowanego w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, podlegały w 2000 r. przekazane w użytkowanie R. grunty Skarbu Państwa o powierzchni 281,59 16 ha.
Rozstrzygnięcia w okolicznościach sprawy wymaga również to, czy na R., będącym państwową jednostką organizacyjną w strukturze Ministerstwa Obrony Narodowej (dalej: MON), w ogóle ciążył obowiązek podatkowy od przedmiotu opodatkowania określonego w decyzji organu I instancji. Należy bowiem, w związku z zarzutem skargi dotyczącym naruszenia przez organ art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.; w skrócie: O.p.), mieć na uwadze, że zobowiązanie powstające w sposób określony w tym przepisie stanowi konkretyzację obowiązku podatkowego i dotyczy podatnika, czyli osoby prawnej, fizycznej bądź jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej, która z mocy ustaw podatkowych podlega obowiązkowi podatkowemu. O zobowiązaniu podatkowym danego podmiotu można zaś mówić wówczas, gdy zrealizowany zostanie stosunek prawnopodatkowy we wszystkich elementach konstrukcji podatku, tj. przedmiotu, podmiotu, podstawy opodatkowania stawek, momentu powstania i wykonania obowiązku.
Odnosząc się do pierwszej z wymienionych wyżej kwestii należało - zdaniem Sądu - zgodzić się z prezentowanym przez organy podatkowe stanowiskiem, że również w stanie prawnym sprzed 1 stycznia 2003 r. zasadnicze znaczenie dla wymiaru podatku od nieruchomości od gruntów miały dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków, stosownie do art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086; dalej: Pr. geod. i kart.). Ewidencja ta, której szczegółowe zasady prowadzenia ewidencji gruntów uregulowane są w rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), jest bowiem specjalnie prowadzonym i wywierającym określone skutki prawne zbiorem informacji o gruntach. Natomiast dane w niej zawarte mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 194 O.p. i zgodnie z tym przepisem stanowią dowód tego, co zostało w nich stwierdzone, a co znajduje potwierdzenie w dotychczasowym orzecznictwie NSA. Z tych też względów organ podatkowy miał podstawy do oparcia ustaleń co do przedmiotu opodatkowania na danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków.