Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędziowie NSA Grzegorz Borkowski, Małgorzata Długosz-Szyjko (spr.), Protokolant Agnieszka Szarc vel Szic, po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2006 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Cukrowni "W." S.A. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 października 2004 r. sygn. akt I SA/Łd 357/04 w sprawie ze skargi Cukrowni "W." S.A. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 12 marca 2004 r. (...) w przedmiocie określenia opłat sanacyjnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. Cukrowni "W." S.A. w W. kwotę 1.800 zł (słownie: jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 października 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Cukrowni "W." S.A. w W. w przedmiocie opłat sankcyjnych.
Sąd ustalił, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. decyzją z dnia 15 grudnia 2003 r. określił Cukrowni opłaty sankcyjne z tytułu wprowadzenia w IV kwartale 1998 r. na rynek krajowy cukru ponad limit w ramach A w łącznej wysokości 336.977,70 zł. W trakcie postępowania podatkowego ustalono bowiem, że ustalony w oparciu o zapisy ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczych /Dz.U. nr 98 poz. 473 ze zm.; - dalej: ustawa o cukrze/ limit ilości cukru, która mogła być wprowadzona na rynek krajowy w czwartym kwartale 1998 r., został przekroczony o 350.000 kilogramów. Przekroczenie było konsekwencją niewykonania podstawowego przedmiotu umowy pomiędzy Cukrownią a "K." Sp. z o.o. w Ł., która miała, jako komisant, wyeksportować wyżej wspomnianą ilość cukru.
Fakt niewykonania podstawowego przedmiotu umowy stwierdzony został przez organy na podstawie:
- materiału dowodowego prokuratury, potwierdzonego wyrokami sądów karnych skazujących celników za poświadczenie nieprawdy w dokumentach SAD co do wywozu cukru z Cukrowni, wedle którego nie doszło do sprzedaży cukru za granicę;
- prawomocnych decyzji Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. wydanych wobec "K." Sp. z o.o. i określających tej spółce wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 1998 r. z tytułu sprzedaży komisowej cukru z Cukrowni;
- decyzji Urzędu Celnego uznających, że cukier nie opuścił polskiego obszaru celnego;
- ustalenia przez prokuraturę, że duńska firma, która była wskazana jako odbiorca cukru, nie istniała.
Wskutek stwierdzenia, że cukier został sprzedany na rynku krajowym, w stosunku do Cukrowni wydano decyzję określającą wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 1998 r. Ponadto Dyrektor UKS, z uwagi na przekroczony limit sprzedaży cukru w ramach kwoty A, ocenił, że doszło do naruszenia art. 4 ust. 1 i 4 ustawy o cukrze, co uzasadniało określenie Cukrowni opłaty sankcyjnej w wysokości 100% wartości cukru sprzedanego ponad wyznaczony limit.
Sąd I instancji wskazał, że decyzja organu kontroli skarbowej została utrzymana w mocy przez Izbę Skarbową w Ł. w odniesieniu do kwoty 14.107 zł zaś umorzono postępowanie odwoławcze w związku z przedawnieniem roszczeń w odniesieniu do pozostałej kwoty 322.870,70 zł opłat sankcyjnych. Organ odwoławczy oparł swoje rozstrzygnięcie na art. 4 ust. 6 ustawy o cukrze w brzmieniu obowiązującym w 1998 r., wyjaśniając, że terminy płatności opłaty sankcyjnej w niniejszej sprawie przypadały od 14 grudnia 1998 r. do 5 stycznia 1999 r. Terminy przedawnienia płatności upłynęły zatem - w odniesieniu do kwoty 322.870,70 zł - z końcem 2003 r., w trakcie postępowania odwoławczego, co uzasadniało jego umorzenie co do tej kwoty. Utrzymując decyzję wydaną przez Dyrektora UKS co do kwoty pozostałej organ II instancji podzielił jego stanowisko w niej wyrażone.