Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w przedmiocie rozłożenia na raty zaległości podatkowych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia NSA Anna Dumas, Sędzia NSA (del.) Anna Maria Świderska (sprawozdawca), Protokolant Dorota Rembiejewska, po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Po 798/12 w sprawie ze skargi M.J. i J.J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie rozłożenia na raty zaległości podatkowych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu, 2) zasądza od M.J. i J.J. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu kwotę 490 (słownie: czterysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/8

Wyrokiem z 17 stycznia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił skargę M. i J. J. i uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z 20 lipca 2012 roku oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z 24 kwietnia 2012 roku odmawiające skarżącym rozłożenia na raty zaległości z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 rok w kwocie 142.727,49 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 137.675 zł.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym ustalonym w toku postępowania podatkowego.

Pismem z 24 stycznia 2012 r. podatnicy zwrócili się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z wnioskiem o rozłożenie na raty pozostałej do zapłaty zaległości z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r., wynikającej z ostatecznej decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli w P. z dnia 19 grudnia 2008 r. Uzasadniając wniosek małżonkowie oświadczyli, że wymagane zobowiązanie wobec Skarbu Państwa jest niewspółmiernie wysokie w stosunku do ich możliwości finansowych, a konieczność jednorazowej zapłaty doprowadzi do likwidacji prowadzonej działalności gospodarczej - P. w K., której są współwłaścicielami.

Odmawiając udzielenia ulgi, na podstawie art. 67a§1 pkt. 2 i art. 207 ustawy z 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. 2005r., Nr 8,poz.60 ze zm.) - dalej "O.p." organ I instancji stwierdził, że efektywną spłatę przedmiotowych zaległości mogłyby zapewnić raty w wysokości po ok. 5.000 zł miesięcznie, jednak analiza sytuacji finansowej stron, w tym dochodów uzyskiwanych z działalności Spółki "J.", takich możliwości płatniczych nie wykazała. Zobowiązani nie posiadają bowiem żadnego majątku podlegającego zbyciu, z którego można by zaspokoić wierzycieli.

Rozpoznając odwołanie podatników od powyższego rozstrzygnięcia Dyrektor Izby Skarbowej w P. decyzją z 20 lipca 2011 r. na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 67a § 1 pkt 2 O.p. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Zdaniem organu odwoławczego z dokonanych w sprawie ustaleń wynikało, że skarżący są wspólnikami spółki jawnej pod nazwą M. "J." z siedzibą w K. Przedmiotem działalności Spółki prowadzonej od 27 listopada 1991 r. jest handel paliwami: olejem opałowym, olejem napędowym, benzyna bezołowiową i etyliną. Przeprowadzone w 2006 roku przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. postępowanie kontrolne w zakresie rzetelności deklarowanych przez Spółkę "J." podstaw opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz rzetelności wykazanego przez wspólników Spółki dochodu za 2003 r. wykazało ewidentne zaniedbania podatników w organizacji i zarządzaniu firmą, w tym nierzetelność w ewidencjonowaniu zdarzeń gospodarczych. Rozmiar stwierdzonych nieprawidłowości w ewidencjonowaniu sprzedaży paliwa wykazał zaniżenie sprzedaży brutto o 1.037.684 zł. Prawomocną decyzją organu skarbowego określono skarżącym zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 rok w wysokości 175.546 złotych.

Na wniosek podatników Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. udzielił im ulgi w spłacie tych zaległości podatkowych w ramach pomocy de minimis w formie kolejno następujących po sobie trzech układów ratalnych. Przed upływem terminu zapłaty ostatniej 12 raty układu z dnia 10 sierpnia 2010 r. M. i J. J. nie wystąpili z kolejnym wnioskiem o zmianę decyzji w zakresie jej kontynuowania, co spowodowało wygaśnięcie ostatniej 12 raty w kwocie do zapłaty 251.766,80 zł z terminem płatności na 1 sierpnia 2011 r. oraz zgodnie z art. 49 § 2 O.p. konieczność pobrania odsetek za zwłokę od ustawowego terminu płatności zaległego podatku (za okres spłaty ratalnej). W konsekwencji należna kwota odsetek za zwłokę wzrosła o kwotę 47.967,33 zł.

Strona 1/8