W ocenie organu powołującego się na art. 27 Konstytucji oraz art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. Nr 90, poz. 999 ze zm.), wskazane przepisy obligują zatem do posługiwania się urzędowymi tłumaczeniami obcojęzycznych dokumentów. W konsekwencji, organ podatkowy może zażądać przedstawienia uwierzytelnionego tłumaczenia zagranicznego certyfikatu rezydencji na język polski. W razie kontroli podatkowej polski podmiot wypłacający należności za granicę będzie obowiązany posiadać tłumaczenie tego dokumentu na język polski.
Polski płatnik może posiadać certyfikat rezydencji sporządzony w języku obcym. Posiadanie certyfikatu ( względnie zapoznanie się z oryginałem certyfikatu ) w takiej formie jest wystarczające dla zastosowania zasad opodatkowania wynikających z przepisów stosownej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Płatnik, na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika dokumentu oryginalnego. W przypadku przedłożenia przez podatnika kopii lub kserokopii dokumentu, przesłania faxu, listu w formie elektronicznej (maila z załącznikiem zawierającym kopię certyfikatu), konieczne jest zatem okazanie oryginału w celu potwierdzenia jej zgodności z oryginalnym dokumentem.
Podstawą do zastosowania stawki wynikającej z właściwej umowy lub niepobranie podatku możliwe jest pod warunkiem przedłożenia płatnikowi oryginału certyfikatu rezydencji lub jego odpisu sporządzonego zgodnie z odrębnymi przepisami. Upoważnienie do poświadczania zgodności odpisów z okazanymi dokumentami posiada wyłącznie notariusz, a nie tłumacz przysięgły.
Po rozpoznaniu wezwania spółki usunięcia naruszenia prawa, organ stwierdził brak podstaw do zmiany wydanej wobec spółki indywidualnej interpretacji.
3. W skardze na powyższą decyzję spółka zarzuciła naruszenie art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. poprzez błędną wykładnię tego przepisu polegającą na uznaniu, że będące w posiadaniu spółki dokumenty w języku obcym przesłane drogą elektroniczną lub poprzez fax nie są wystarczające dla udokumentowania rezydencji podatkowej podatnika (kontrahenta zagranicznego), w sytuacji, gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu potwierdza, że będące w posiadaniu spółki dokumenty w języku obcym przesłane drogą elektroniczną lub poprzez fax są wystarczające dla udokumentowania rezydencji podatkowej podatnika (kontrahenta zagranicznego).
4. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.
5. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie sąd pierwszej instancji wskazał, iż istota sporu dotyczy tego: jakie skutki ma posiadanie przez płatnika kopii dokumentu certyfikatu rezydencji przesłanego przez podatnika do płatnika - drogą elektroniczną (jako załącznika do poczty elektronicznej) lub faxem oraz, czy przesłanie tego dokumentu w ten sposób pozbawia kopię tego dokumentu przymiotu odzwierciedlenia dokumentu urzędowego, pozwalającego płatnikowi na niepobranie podatku lub na pobranie podatku według stawki wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Powołując się na art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. sąd pierwszej instancji stwierdził, iż płatnik może na podstawie przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie pobierać zryczałtowanego podatku w ogóle bądź też pobierać go w niższej stawce wynikającej z umowy. Pobranie podatku w stawce wynikającej z umowy bądź też odstąpienie od poboru zryczałtowanego podatku możliwe jest tylko pod warunkiem udokumentowania płatnikowi dla celów podatkowych siedziby podatnika (odbiorcy płatności) uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji. W interesie podatnika - nie zaś płatnika - jest więc, by dostarczyć wymagany prawem dokument - certyfikat rezydencji. Legalna definicja certyfikatu rezydencji została określona przez ustawodawcę podatkowego. Za taki dokument uznaje się zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika, miejscu zamieszkania dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa siedziby podatnika bądź miejsca zamieszkania. A zatem wolą prawodawcy było, aby certyfikat rezydencji był dokumentem urzędowym.