Sąd pierwszej instancji nie naruszył art. 134 § 1 p.p.s.a., w sposób wskazany w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, bowiem nie było potrzeby wychodzenia poza granice skargi, gdyż skarżona interpretacja nie naruszała prawa.
Nieporozumieniem jest zarzut naruszenia przepisów art. 9 oraz art. 91 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. Oba te przepisy dotyczą związania prawem międzynarodowym, a zwłaszcza ratyfikowaną umową międzynarodową. W stanie faktycznym sprawy pytanie zawarte we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego dotyczyło wyłącznie prawa wewnętrznego, a konkretnie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 4a pkt 12 u.p.d.o.p. Nie było więc żadnej potrzeby do odwoływania się do jakichkolwiek przepisów prawa międzynarodowego, bez związku ze sprawą pozostaje więc zarzut naruszenia wskazanych wyżej przepisów Konstytucji. Istotą bowiem nie jest ustalenie jakie prawo (wewnętrzne, czy międzynarodowe) ma w sprawie zastosowanie, ale ustalenie czy posiadanie przez spółkę tłumaczenia przez tłumacza przytsięgłego kopii (oryginału ) certyfikatu rezydencji jest wystarczającym udokumentowaniem rezydencji zagranicznego podatnika pozwalającym na zastosowanie stawek podatku u źródła, zgodnie z postanowieniami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Chodzi więc o ustalenie sposobu udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych, a nie o zastosowanie konkretnej umowy międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Całkowicie chybiony jest zarzut opisany w punkcie 2 skargi kasacyjnej. W odniesieniu do naruszenia art. 122, art. 180 i art. 194 w zw. z art. 14b § 1-2, art. 14c § 1-2 i art. 14p o.p. to przepisy te nie zostały w sprawie naruszone, bo ani organy podatkowe, ani sąd pierwszej instancji nie mogły tych przepisów w niniejszym postępowaniu w ogóle stosować. Zgodnie bowiem z art. 14h o.p. wskazane wyżej przepisy postępowania podatkowego nie mają zastosowania w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej. Nie mogły więc być powiązane ani z art. 14b § 1-2, ani z art. 14c § 1-2, ani tym bardziej z art. 14p o.p.
Chybiony jest zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Przepis ten nie ma zastosowania do pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego. Odnosi się on wyłącznie do decyzji i postanowień wydawanych w postępowaniu administracyjnym (podatkowym). Do interpretacji zastosowanie mógłby mieć ewentualnie art. 146 p.p.s.a.
Analiza akt sprawy niniejszej i zawartych w nich rozstrzygnięć świadczy o tym, że przeprowadzone postępowanie pozostawało w zgodzie z wyrażoną w art. 121 § 1 o.p. zasadą prowadzenia tego postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.
Przechodząc do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego Naczelny Sąd Administracyjny również ich nie podziela. W odniesieniu do naruszenia art. 9 ust. 1 i art. 91 ust. 1 i 2 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie aktualne są wywody poczynione w odniesieniu do zarzutu opisanego w punkcie 1 litery (iii) i nie ma potrzeby ich powielania.
Co się zaś tyczy naruszenia art. 26 ust. 1 w zw. z art. 4a pkt 12 o.p. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że stanowisko przyjęte przez Ministra Finansów a następnie zaakceptowane przez sąd pierwszej instancji co do wykładni tych przepisów jest prawidłowe. Pierwszy z tych przepisów w istotnym dla sprawy zakresie stanowi, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Już z samej treści tej części przepisu wynika, że certyfikat rezydencji w istocie przesądza o tym jaki podatek pobierze od podatnika płatnik, czy według stawek przewidzianych w polskich przepisach, czy wynikający z umów międzynarodowych. Innymi słowy o zastosowaniu przepisów umowy międzynarodowej nie jest wystarczający sam fakt posiadania przez podatnika rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to być potwierdzone specjalnym dokumentem jakim jest właśnie "certyfikat rezydencji". Z tej między innymi przyczyny z dniem 1 stycznia 2007 r. wprowadzono do ustawy definicję tego pojęcia. Zgodnie z art. 4a pkt 12 u.p.d.o.p. certyfikat rezydencji oznacza zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Z analizy obu przywołanych wyżej przepisów wynika, że certyfikatu rezydencji nie można zastąpić innym dokumentem prywatnym lub urzędowym, który poświadczałby o miejscu siedziby podatnika. Brak takiego dokumentu obliguje płatnika do pobrania podatku według prawa polskiego (por. K. Winiarski w: S. Babiarz, L. Błystak, B.Dauter, A. Gomułowicz, R. Pęk, K. Winiarski, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz 2010, str. 1185; wyrok WSA w Warszawie z 26 lipca 2005 r., III SA/WA 747/05, niepubl.; R. Pasternak, Bez certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta, Rzeczypospolita nr 8 z 2004 r., str. 13). Zawarty z art. 4a pkt 12 u.p.d.o.p. zwrot "zaświadczenie... wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika" oznacza, że chodzi w nim o dokument urzędowy, którego nie może zastąpić kopia nie mająca takiego charakteru, tzn. nie mająca waloru dokumentu urzędowego. Tak restrykcyjną interpretację wymusza nie tylko wykładnia językowa i systemowa analizowanych przepisów, ale także wykładnia celowościowa. Legitymowanie się odpowiednim certyfikatem rezydencji przez polskiego płatnika umożliwia zastosowanie właściwej umowy międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania, właściwej stawki podatku wobec właściwego podmiotu. W przeciwnym razie polskie organy podatkowe pozbawione byłyby możliwości zweryfikowania prawidłowości pobrania podatku przez płatnika. Taka wykładnia jest również w interesie polskiego płatnika, który w ten sposób nie naraża się na odpowiedzialność podatkową z tytułu wadliwie naliczonego, pobranego i odprowadzonego podatku.
Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela wywody sądu pierwszej instancji co do znaczenia jakie należy przypisać dokonanemu tłumaczeniu przez tłumacza przysięgłego kopii certyfikatu rezydencji. Takie tłumaczenie nie może zastąpić oryginału lub urzędowo poświadczonego oryginału certyfikatu rezydencji.
Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekła jak w sentencji.