Za zgodne z prawem należy uznać zakwalifikowanie rozdzielni elektroenergetycznej do kategorii budowli /art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Krzymień (sprawozdawca), Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędzia NSA Zofia Przegalińska, Protokolant Magdalena Gródecka, po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej PSE S.A. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 maja 2005 r., sygn. akt I SA/Gd 2191/02 w sprawie ze skargi PSE S.A. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 30 sierpnia 2002 r., (...) w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2001 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od PSE S.A. w W. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. kwotę 5.400 zł /słownie: pięć tysięcy czterysta złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 10 maja 2005 r., I SA/Gd 2191/02, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę PSE S.A. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 30 sierpnia 2002 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2001 r. Jak wskazano w uzasadnieniu, organy podatkowe określając wysokość należnego podatku uznały, iż Spółka zaniżyła wartość budowli znajdujących się na stacji rozdzielni elektroenergetycznej w W. Powołany w sprawie rzeczoznawca dokonał klasyfikacji wszystkich elementów rozdzielni elektroenergetycznej wskazując, które z nich należy uznać za budowlę w świetle ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126/ i które z tych budowli odpowiadają określeniu zawartym w art. 7a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./. Na podstawie zebranych w sprawie dowodów organ podatkowy stwierdził, że strona nie wykazała w deklaracji następujących budowli znajdujących się na stacji rozdzielni elektroenergetycznej w W.: rozdzielni składającej się z fundamentów, konstrukcji stalowych, kabli i urządzeń zamontowanych na konstrukcji /co razem stanowi obiekt budowlany/ oraz stanowiska autotransformatora składającego się z fundamentów, autotransformatora i ścianki akustycznej. Zdaniem organów podatkowych, o fakcie, iż na stanowiącej własność Spółki nieruchomości w W. znajdują się obiekty budowlane, tj. budynki i budowle, które podlegają opodatkowaniu, świadczy również treść decyzji Urzędu Rejonowego w S. Odpowiadając na zarzuty strony, Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, powołując się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 lipca 2001 r. /FPS 2/01/, iż w sytuacji gdy w prawie podatkowym ustawodawca nie wprowadził definicji legalnej pojęcia "budowla", należy stosować definicję zawartą w ustawie Prawo budowlane.
Sąd I instancji oddalając skargę wskazał, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu powodującym konieczność jej wyeliminowania z obrotu prawnego. Jak podkreślono w uzasadnieniu, wobec braku definicji pojęcia "budowla" w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych, zasadne jest zastosowanie w sprawie - nawet wobec braku odesłania - znaczenia zawartego w przepisach powoływanej ustawy Prawo budowlane. Powyższy pogląd potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 lipca 2001 r. /FPS 2/01/, w której Sąd stwierdził, iż interpretowanie terminu budowla przez odwołanie się tylko do języka powszechnego, jak uczynił to Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale pięciu sędziów z dnia 29 listopada 1999 r., FPK 3/99, byłoby uzasadnione, gdyby termin ten nie funkcjonował w języku prawnym. Tymczasem pojęcie budowli zostało użyte w art. 3 pkt 1 lit. "b" Prawa budowlanego i zdefiniowane w punkcie 3 tego artykułu. A zatem stanowisko zawarte w uchwale z 29 listopada 1999 r. uległo zmianie i nie znajduje akceptacji w późniejszym orzecznictwie. W ocenie Sądu I instancji, w oparciu o opinię biegłego rzeczoznawcy budowlanego, słusznie organy podatkowe uznały, iż rozdzielnia elektroenergetyczna stanowi przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości i jako służąca stronie do prowadzenia działalności gospodarczej innej niż rolnicza lub leśna, podlega opodatkowaniu na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Załączone natomiast do skargi opracowania nie mogły być przedmiotem rozważań organów podatkowych, bowiem zostały sporządzone już po wydaniu zaskarżonej decyzji, a ponadto zostały sporządzone przez rzeczoznawców z dziedziny elektroenergetyki, a nie budownictwa. Oparcie ustaleń o dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy budowlanego nie budzi zastrzeżeń, bowiem kwestią sporną była kwalifikacja poszczególnych elementów stacji elektroenergetycznej do budowli w rozumieniu prawa budowlanego. Zdaniem Sądu I instancji, w sprawie nie doszło również do naruszenia przepisów postępowania w stopniu uzasadniającym konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji. W prowadzonym postępowaniu zebrano materiał dowodowy pozwalający na wydanie decyzji, ocenie tego materiału nie można przypisać cech dowolności, a stronie wyznaczono przed wydaniem decyzji w pierwszej instancji trzydniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie. Wbrew twierdzeniom Spółki nie naruszono także art. 217 Konstytucji RP, gdyż przedmiot opodatkowania jest zawarty w ustawie, a sporna w sprawie była tylko wykładnia pojęcia "budowla" zawartego w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Sąd zwrócił uwagę na naruszenie przez organ odwoławczy art. 200 par. 1 Ordynacji podatkowej, uznał jednakże - powołując się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2005 r., FPS 6/04 - iż naruszenie to pozostało bez wpływu na treść podjętego rozstrzygnięcia.