Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznych decyzji po wznowieniu postępowania w sprawie opłaty skarbowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Grzelak, Sędziowie NSA: Bogusław Dauter (sprawozdawca), Grzegorz Borkowski, Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej I. sp. z o.o. w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 kwietnia 2006 r. sygn. akt I SA/Po 39/05 w sprawie ze skargi I. sp. z o.o. w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 29 października 2004 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznych decyzji po wznowieniu postępowania w sprawie opłaty skarbowej 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od I. sp. z o.o. w P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty
Inne orzeczenia z hasłem:
Opłata skarbowa
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej
Uzasadnienie strona 1/4

1. Wyrokiem z 12 kwietnia 2006 r., I SA/Po 39/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę I. sp. z o.o. w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z 29 października 2004 r., nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z 26 lipca 2004 r., nr [...], w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznych decyzji po wznowieniu postępowania w sprawie określenia zaległości w opłacie skarbowej.

2. Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym, przyjętym przez sąd pierwszej instancji, stanie faktycznym: Urząd Skarbowy P. decyzjami z 10 stycznia 2001 r. nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], wydanymi na podstawie art. 207 § 1 i art. 23 § 4 w zw. z art. 53 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (dalej: o.p.). art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989r. o opłacie skarbowej (Dz. U. nr 4, poz. 23 ze zm., dalej: u.o.s.) oraz § 68 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1994 r. w sprawie opłaty skarbowej (Dz. U. z 1994r. Nr 136, poz. 705 ze zm., dalej: rozporządzenie), określił zaległość w opłacie skarbowej w kwocie łącznej 353.721,90 zł oraz z odsetki za zwłokę w wysokości łącznej 66.455,60 zł od umów pożyczek pieniędzy zawartych w 2000 r. pomiędzy I. sp. z o.o. w P. (pożyczkobiorca) a I.L.I. w B. - Francja (pożyczkodawca). Spółki te zawarły osiem umów pożyczek, których przedmiotem były pieniądze w kwocie łącznej 29.382.000,00 FRF tj. 17.686.097,80 zł. Ponieważ opłata skarbowa nie została uiszczona w ustawowym terminie określonym w art. 7 ust. 2 u.o.s., organ podatkowy - stosownie do treści § 8 rozporządzenia Ministra -Finansów z dnia 23.12.1999r. w sprawie sposobu pobierania, uiszczania i zwrotu opłaty skarbowej, sposobu prowadzenia rejestrów tej opłaty oraz przypadków w których zapłata opłaty skarbowej następuje znakami tej opłaty lub przez nabycie urzędowego blankietu wekslowego (Dz.U. Nr 109, poz. 1247, dalej: rozporządzenie w sprawie sposobu pobierania) - określił decyzjami wysokość zaległej opłaty skarbowej w kwocie łącznej 353.721,90 zł oraz odsetki za zwłokę w wysokości łącznej 66.455,60 zł. Decyzje te stały się ostateczne 24 stycznia 2001 r.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. decyzją z 26 lipca 2004r. odmówił uchylenia ostatecznych decyzji stwierdzając, że okoliczność, iż w datach zawarcia umów pożyczek pieniądze znajdowały się za granicą - sugerowana przez spółkę, jako nowa okoliczność i dowód w sprawie - była znana organowi podatkowemu w dniu wydania decyzji ostatecznych, a załączonych przelewów nie uznał za nowy dowód w sprawie.

Dyrektor Izby Skarbowej w P. po rozpoznaniu odwołania utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji podnosząc, że bezspornym jest, iż wszystkie umowy zawarte zostały we Francji w siedzibie pożyczkodawcy, a pożyczkodawcą była firma francuska. Oczywistym było dla organu podatkowego, iż w datach zawierania kolejnych umów pożyczek pieniądze znajdowały się na koncie pożyczkodawcy we Francji. Przedłożone przez spółkę w postępowaniu dotyczącym wznowienia postępowania przelewy pieniędzy z konta pożyczkodawcy nie są dowodem, który prowadzić może do ustalenia nowych okoliczności bądź do zmiany oceny stanu faktycznego sprawy.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty
Inne orzeczenia z hasłem:
Opłata skarbowa
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej