W świetle art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne /Dz.U. nr 30 poz. 163 ze zm./, organy podatkowe ustalające wysokość zobowiązań w podatku od nieruchomości nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane wskazane w ewidencji gruntów.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zirk - Sadowski, Sędziowie NSA Jerzy Rypina, Jan Grzęda (spr.), Protokolant Tomasz Grzybowski, po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2006 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 31 sierpnia 2005 r., sygn. akt I SA/Ol 82/05 w sprawie ze skargi Skarbu Państwa - RZI w O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 11 stycznia 2005 r., (...) w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2001 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie; 2. odstępuje od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Wyrokiem z 31 sierpnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie /dalej WSA/ uchylił wydaną dla Skarbu Państwa - RZI /skarżącego/ decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. /dalej SKO/ z 11 stycznia 2005 r. (...) w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2001 rok określając jednocześnie, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku. Z uzasadnienia orzeczenia WSA wynikało m.in., że zaskarżoną decyzją SKO utrzymało w mocy decyzję burmistrza O. określającą dla skarżącego podatek od nieruchomości w wysokości 2.086.482 zł.
Przywołano również ustalenia organów podatkowych zgodnie z którymi podatnik od 1 stycznia 1994 r. jest dzierżawcą nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa położonych na terenie Nadleśnictwa D. Do podstawy opodatkowania przyjęto grunty o określonych oznaczeniach w ewidencji gruntów /Dr, B, Ba, Bi, Bp, Bz oraz Tr/. Ustalono również, że podatnik nie złożył w terminie wymaganej ustawą deklaracji w podatku od nieruchomości.
W odwołaniu od decyzji burmistrza, skarżący podniósł, że nieruchomość wykorzystywana na potrzeby poligonu wojskowego nie jest wyłączona z gospodarki leśnej. Wskazał również, że za zobowiązania podatkowe w podatku od nieruchomości powinny ponosić wraz z jednostkami organizacyjnymi Ministerstwa Obrony Narodowej także Lasy Państwowe.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze podzieliło ustalenie o zaniechaniu złożenia deklaracji podatkowej i zapłacie należnego podatku od nieruchomości. Organ odwoławczy dokonał również wykładni umowy dzierżawy nieruchomości. Ustalił, że grunty wchodzące w skład nieruchomości nie są jednorodne oraz, że z jednego z pism Nadleśniczego Nadleśnictwa D. wynika, iż nieruchomość obejmuje w większości grunty nieleśne, na których nie prowadzono na nich gospodarki leśnej. Ustalenia te zestawił z brzmieniem art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, dalej "u.p.o.l." oraz art. 60 ust. 1 ustawy z 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444 ze zm./ i wywiódł wniosek, że grunty oddane w użytkowanie na podstawie wspomnianej wcześnie umowy podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, ponieważ nie stanowiły gruntów podlegających opodatkowaniem podatkiem leśnym.
SKO odrzuciło zarazem argument odwołania o solidarności spornego zobowiązania pomiędzy stronami umowy, wywodząc, że solidarność dotyczy jedynie podmiotów władających nieruchomością na podstawie tego samego tytułu prawnego, co nie miało miejsca w rozpoznawanej sprawie.
W skardze od decyzji SKO, skarżący zarzucił naruszenie art. 2 Konstytucji RP, art. 2 ust. 1 pkt 1, art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. "a", art. 4 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., art. 21 par. 1 pkt 1 oraz art. 21 par. 3 Ordynacji podatkowej.
Powołując się na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, skarżący wskazał, że przy wydaniu uchwały określającej stawki podatku od nieruchomości nie dochowano wymogu ustanowienia odpowiedniej vacatio legis. Podniósł również, że na mocy umowy z 1999 roku skarżący był jedynie użytkownikiem nieruchomości, czyli posiadaczem zależnym, podczas, gdy zgodnie z art. 2 u.p.o.l. w brzmieniu obowiązującym w roku 2001 podatnikami podatku od nieruchomości byli jedynie posiadacze samoistni nieruchomości.