W odwołaniach od powyższych decyzji podatnicy domagali się ich uchylenia w całości i umorzenia postępowania zarzucając naruszenie art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. oraz art. 11 ust. 2a pkt 4 u.p.d.o.f. poprzez ich błędną wykładnię. Zdaniem Skarżących unormowania art. 720-724 k.c. pozwalały na pełną dowolność w zakresie decydowania o oprocentowaniu pożyczki bądź jej braku. W związku z powyższym pożyczkodawca nie miał obowiązku pobierania odsetek od pożyczkobiorcy. Nadto podnieśli, że pobieranie odsetek i innych opłat jest powszechne dla podmiotów gospodarczych, jednak przedmiotowa pożyczka została udzielona w celach prywatnych, zatem nie było konieczności stosowania oprocentowania pożyczki. W konsekwencji nie było podstaw do porównywania pożyczek udzielanych sobie przez osoby fizyczne do kredytu udzielanego przez banki. Nie były to bowiem świadczenia tego samego rodzaju i gatunku lecz zupełnie odmienne w swoim charakterze i właściwości finansowania.
Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzjami z dnia 19 maja 2008 roku utrzymał w mocy zaskarżone decyzje organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w całości podzielił stanowisko organu I instancji i dodatkowo stwierdził, że określając w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f., katalog źródeł przychodów, ustawodawca, oprócz różnych źródeł wyraźnie przez siebie nazwanych, wskazał także na "inne źródła" (pkt.9), uznając, że przychodami z tych źródeł są nieodpłatne świadczenia inne niż należące do przychodów ze stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, itd. W myśl art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., przychodami są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie, była zasadność dokonanego przez organ I instancji ustalenia w zakresie przychodu z nieodpłatnego świadczenia, z tytułu zawartej nieoprocentowanej umowy pożyczki. Organ odwoławczy wskazał, iż korzyść z pobrania nieoprocentowanej pożyczki, osiąga się w czasie dysponowania przedmiotem świadczenia, co oznacza wystąpienie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.. Udzielenie pożyczki pieniężnej nieodpłatnej, jest świadczeniem nieodpłatnym, sprowadzającym się do korzystania z cudzego kapitału bez konieczności ponoszenia ze swej strony jakichkolwiek ciężarów. W konsekwencji, oznacza to powstanie po stronie pożyczkobiorcy przychodu, w postaci odsetek bankowych, które musiałby zapłacić bankowi, zaciągając pożyczkę, zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 powołanej powyżej ustawy.
W skargach do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skarżący domagali się uchylenia zaskarżonych decyzji oraz poprzedzających je decyzji organu I instancji, powtarzając zarzuty oraz argumentację przemawiającą za ich trafnością prezentowaną uprzednio w odwołaniu od decyzji organu I instancji.
W odpowiedzi na skargi Dyrektor Izby Skarbowej w K. w całości podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o ich oddalenie.