Pełnomocnik skarżącego w motywach ocenianego zarzutu naruszenia prawa materialnego wskazuje na błędne, niepełne ustalenie stanu faktycznego (oparcie się na informacjach z zaledwie dwóch banków), w konsekwencji wadliwe ustalenia dotyczące wysokości odsetek od kredytów bakowych. Okoliczności te nie mogą uzasadniać zarzutu naruszenia prawa materialnego. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem zarzut naruszenia prawa materialnego nie może być skutecznie uzasadniany próbą zwalczania ustaleń faktycznych. Ich wadliwość jest bowiem zawsze następstwem naruszenia przepisów procesowych i jedynie w ramach tej podstawy kasacyjnej mogą być podważane (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2a pkt 4 u.p.d.o.f. wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego organy podatkowe i Sąd I instancji prawidłowo stosownie do treści cytowanego przepisu ustaliły wartość uzyskanego przez skarżącego nieodpłatnego świadczenia według stosowanych cen rynkowych, w tym przypadku w wysokości odsetek, jakie skarżący musiałby zapłacić od kredytu zaciągniętego w banku. Jest to bowiem najbardziej dostępna i powszechna forma uzyskania środków pieniężnych na rynku.
Reasumując wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie bezsprzecznie nieoprocentowana pożyczka stanowiła nieodpłatne świadczenie, którego wysokość stanowiły odsetki, jakie należałoby uiścić w wolnym i niespekulacyjnym obrocie prawnym. Słuszne było zatem stanowisko organów podatkowych oraz sądu pierwszej instancji, zarówno co do istnienia w przedmiotowej sprawie nieodpłatnego świadczenia, jakim była nieoprocentowana pożyczka jak i ustalenie jego wysokości dokonane w oparciu o kryterium oprocentowania stosowanego na rynku bankowym w danej miejscowości w dacie otrzymania świadczenia. Powyższe czyni niezasadnym zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. Powołany przepis obligowałby sąd administracyjny do uchylenia kontrolowanych decyzji podatkowych w wypadku stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Skoro w rozpoznawanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie takiego naruszenia nie stwierdził miał obowiązek, wynikający z art. 151 p.p.s.a., oddalenia skarg - co też zasadnie uczynił.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.