Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia del. WSA Mirosław Surma (sprawozdawca), Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 572/12 w sprawie ze skargi E. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za wrzesień 2001 r., kwiecień, czerwiec, sierpień 2002 r. i luty 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na rzecz E. K. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z 9 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 572/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę E. K. i uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 grudnia 2011 r. w przedmiocie rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowych.
Sąd administracyjny pierwszej instancji przedstawił następująco stan sprawy:
Wnioskiem z 3 lutego 2011 r. Skarżący zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. o udzielenie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych w postaci rozłożenia na 24 równe raty 50% zaległości w podatku od towarów i usług. W uzasadnieniu wniosku Skarżący wskazał, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą wyłącznie na rynku krajowym ograniczonym do miasta stołecznego Warszawy oraz, że nie ma udziału w obrocie handlowym na większą skalę. Podkreślił, iż udzielenie wnioskowanej ulgi pozwoli na wznowienie działalności gospodarczej i stopniowe spłacanie pozostałych zaległości podatkowych z korzyścią dla Skarbu Państwa. Zdaniem Skarżącego, ulga ta nie stanowi pomocy publicznej.
Decyzją z 25 sierpnia 2011 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. uznał, że wnioskowana ulga stanowi pomoc publiczną i odmówił jej udzielenia. Organ pierwszej instancji stwierdził, że w sprawie nie zaistniały przesłanki uzasadniające zastosowanie ulgi, tj. ważny interes podatnika lub interes publiczny.
Po rozpoznaniu odwołania Skarżącego od powyższego rozstrzygnięcia Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, decyzją z 6 grudnia 2011 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w sprawie zebrano i rozpatrzono materiał dowodowy zgodnie z normami prawa procesowego, tj. art. 122 i art. 187 §1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa) oraz w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Organ pierwszej instancji podjął działania w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy, zapewniając podatnikowi czynny udział w każdym stadium postępowania. Skarżący miał możliwość wglądu do materiału dowodowego i mógł dokonywać jego oceny oraz wnosić nowe dowody. W ocenie organu odwoławczego, Naczelnik Urzędu Skarbowego W. poddał analizie argumenty zawarte we wniosku o udzielenie ulgi i doszedł do prawidłowego wniosku, że wnioskowana ulga stanowiłaby pomoc publiczną. W związku ze stwierdzeniem, że Skarżący nie spełnia wszystkich przesłanek określonych w art.67b §1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, organ odwoławczy odstąpił od oceny, czy przedsiębiorca spełnia określone w art. 67a §1 pkt 2 Ordynacji podatkowej przesłanki udzielenia ulgi w spłacie zaległości podatkowych.
W skardze na powyższe rozstrzygnięcie, wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Skarżący zarzucił organom naruszenie art. 67a § 1 pkt 2) i art. 67b § 1 pkt 1) Ordynacji podatkowej oraz art. 107 ust. 1 Traktatu z Lizbony.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.