Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia del. WSA Mirosław Surma, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 573/12 w sprawie ze skargi E. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za wrzesień 2001 r., kwiecień, czerwiec, sierpień 2002 r. i luty 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na rzecz E. K. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z 9 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 573/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę E. K. i uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 grudnia 2011 r. w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za wrzesień 2001 r., kwiecień, czerwiec, sierpień 2002 r., i luty 2003 r.
Sąd administracyjny pierwszej instancji przedstawił następująco stan sprawy:
Wnioskiem z 3 lutego 2011 r. Skarżący zwrócił się o udzielenie ulgi w spłacie zaległości podatkowej polegającej na umorzeniu 50% zaległości w podatku od towarów i usług za wrzesień 2001r., kwiecień, czerwiec, sierpień 2002r. i luty 2003r. oraz umorzenia w całości odsetek za zwłokę. W uzasadnieniu wniosku Skarżący wskazał, że po dokonaniu w czerwcu 2010r. zajęcia wszystkich wierzytelności wobec "B." sp. z o.o. - jedynego usługodawcy, doszło do rozwiązania umowy między nim a ww. spółką i od sierpnia Skarżący nie osiąga żadnych przychodów, o czym świadczą zerowe deklaracje VAT. Jest na utrzymaniu ojca, nie ma żadnego majątku (samochodu, nieruchomości, papierów wartościowych), a wszystkie środki finansowe zajęto. Faktycznie nie ma możliwości kontynuowania działalności gospodarczej, bo gdyby nawet udało mu się nawiązać współpracę z innym podmiotem - współpraca zostałaby szybko zerwana, po kolejnym zajęciu egzekucyjnym, a Skarżący nie mógłby opłacać zobowiązań podatkowych z zajętych należności. Udzielenie ulgi spowoduje, że będzie rzetelnie wypełniał obowiązki podatkowe, co będzie też z korzyścią dla interesu publicznego. W razie pozytywnego rozpatrzenia wniosku zamierza pozyskać nowe zlecenia, co pozwali spłacać raty i dalej prowadzić działalność gospodarczą. Ojciec obiecał, że w okresie pierwszych 6 miesięcy od uzyskania pozytywnej decyzji będzie pomagał Skarżącemu finansowo.
Naczelnik Urzędu Skarbowego W. (zwany dalej "NUS") decyzją z 25 sierpnia 2011r. odmówił Skarżącemu umorzenia 50% ww. zaległości oraz umorzenia w całości odsetek, w podstawie prawnej podając art. 67a § 1 pkt 3, art. 67b § 1 i art. 70 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997r. (Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa), art. 107 ust. 1 Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską (Dz. Urz. UE C 306 z 17 grudnia 2007r.) - dawny 87 TWE.
Po rozpoznaniu odwołania Skarżącego od powyższego rozstrzygnięcia Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, decyzją z 6 grudnia 2011 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W skardze na powyższe rozstrzygnięcie, wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Skarżący zarzucił organom naruszenie art. 67a § 1 pkt 3) i art. 67b § 1 pkt 1) Ordynacji podatkowej przez ich niezastosowanie oraz art. 107 ust. 1 TFUE, poprzez błędną interpretację pojęcia pomocy publicznej.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uwzględniając skargę na podstawie art. 145 § 1 pkt 1) lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012, poz. 270 ze zm., dalej: P.p.s.a.), stwierdził, że zaskarżona decyzja narusza art. 127 i art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 Ordynacji podatkowej w stopniu, który mógł mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd administracyjny pierwszej instancji podkreślił, że z uwagi na treść art. 127 Ordynacji podatkowej, statuującego zasadę dwuinstancyjności postępowania, organ odwoławczy nie może ograniczyć się tylko do kontroli decyzji organu pierwszej instancji i odniesienia się do argumentów zawartych w odwołaniu, lecz zobowiązany jest ponownie rozstrzygnąć sprawę. Tymczasem Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie ograniczył się wyłącznie do kontroli decyzji organu pierwszej instancji i odniesienia się do zarzutów odwołania, nie rozpatrzył natomiast całej sprawy merytorycznie, czego konsekwencją jest wadliwe uzasadnienie zaskarżonej decyzji. W szczególności Dyrektor Izby Skarbowej nie zbadał kluczowej w sprawie okoliczności, jaką jest przedawnienie zobowiązań podatkowych, których umorzenia domagał się Skarżący. Tymczasem w przypadku stwierdzenia przedawnienia tych zobowiązań, postępowanie w sprawie ich umorzenia stałoby się bezprzedmiotowe.