Dnia 31 stycznia 2017 r. Sędzia NSA : Jerzy Płusa po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1300/15 w sprawie ze skargi H.A. D. na postanowienie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1300/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi H.A. D. (dalej jako "Skarżący"), uchylił postanowienie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 marca 2015 r. w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania.
Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że zdaniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej, Skarżący uchybił terminowi do wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej jako "Prezes Zarządu PFRON") z dnia 12 października 2012 r. Decyzję skierowaną na adres meldunkowy Skarżącego, uznano za skutecznie doręczoną w trybie zastępczym (art. 150 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm).
Minister Pracy i Polityki Społecznej zaznaczył, że termin do wniesienia odwołania określony w art. 223 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej upłynął w dniu 6 listopada 2012 r., natomiast Skarżący złożył odwołanie w dniu 14 kwietnia 2014 r. Postanowieniem z dnia 26 lutego 2015 r. odmówiono mu przywrócenia terminu do złożenia odwołania.
W skierowanej do Sądu skardze, Skarżący zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie art. 148 § 1, art. 162 § 1, art. 163 § 1, a także art. 165 § 4 Ordynacji podatkowej.
Sąd pierwszej instancji uzasadniając wydane rozstrzygnięcie wskazał na wstępie, że wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Zarządu PFRON obarczony był pewnym wewnętrznym, logicznym błędem. Sąd zwrócił uwagę, że skoro Skarżący - w dacie prowadzenia postępowania w przedmiocie przeniesienia odpowiedzialności oraz wydawania decyzji - mieszkał w B., to doręczenie decyzji na adres w K. nie było skuteczne, gdyż nie tam znajdowało się jego mieszkanie. W takim wypadku termin do wniesienia odwołania nie otworzył się i w ocenie Sądu, nie można było temu terminowi uchybić.
Sąd doszedł do wniosku, że sprzeczność ta bynajmniej nie zwalniała Ministra Pracy i Polityki Społecznej z obowiązku ustalenia - na potrzeby postępowania w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminowi - gdzie Skarżący mieszkał, i czy skutecznie doręczono decyzję. Wyjaśnił, że ustalenie tej okoliczności ma charakter pierwotny względem kwestii przywrócenia terminu. Brak doręczenia decyzji na prawidłowy adres (w niniejszej sprawie - adres zamieszkania) powoduje bowiem, że decyzja nie jest de iure doręczona, przez co bezprzedmiotowe jest analizowanie winy Skarżącego w nieterminowym wniesieniu odwołania.
Następnie Sąd stwierdził, że notoryjnie znane jest, iż obowiązek meldunkowy bywa naruszany i faktyczne miejsce zamieszkania może być inne, niż miejsce uwidocznione w stosownych rejestrach urzędowych. Ponadto zauważył, że w dacie wydania zaskarżonego postanowienia nie istniały żadne normatywne podstawy, aby nawet zawinionym zaniechaniom podatnika z zakresie obowiązków nałożonych ustawami o ewidencjach, przypisywać skutek utożsamienia miejsca zameldowania z miejscem zamieszkania.