Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia WSA (del.) Lidia Ciechomska-Florek, Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 czerwca 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 671/10 w sprawie ze skargi A. L. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 9 marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie wydania zaświadczenia o pomocy de minimis oddala skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 9 marca 2010 r., Dyrektor Izby Skarbowej w K. po rozpoznaniu zażalenia A.L. (skarżącej) utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. z dnia 14 grudnia 2009 r. w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis.
Z treści uzasadnienia postanowienia wynikało, że skarżąca, prowadząca zakład pracy chronionej F., zwróciła się do organu podatkowego o wydanie zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis w związku z dokonaniem przelewem bankowym spłaty raty kredytu zaciągniętego na zakup nieruchomości przeznaczonej na utworzenie bazy wypoczynkowej dla osób niepełnosprawnych zatrudnionych w F. położonej w S., ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej ZFRON). Uprzednio środki pieniężne uzyskane z kredytu zostały przekazane przez bank na rachunek ZFRON, a następnie sfinansowano z nich zakup nieruchomości w S.. Środki finansowe pozostałe po dokonaniu przelewu na zakup nieruchomości zostały w całości przekazane na rachunek bankowy ZFRON, z którego strona spłaca raty kredytu.
Organ podatkowy wywiódł, że chociaż skarżąca wydatkowała środki pieniężne z konta ZFRON, to jednak nie poniosła wydatku zgodnie z celami wymienionymi z § 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych Dz. U. Nr 245, poz. 1810).
Skarżąca w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, wniosła o uchylenie powyższego postanowienia w całości, zarzucając naruszenie art. 217 § 1 pkt 3 w zw. z art. 133 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej O.p.), poprzez niewskazanie w treści zaskarżonego postanowienia strony postępowania administracyjnego, naruszenie zasady legalności poprzez bezpodstawną odmowę realizacji prawa strony do otrzymania zaświadczenia o pomocy de minimis, naruszenie § 2 ust. 1 pkt 3 lit. c) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych poprzez błędne uznanie, że strona dokonała wydatku ze środków ZFRON na cel nieobjęty treścią przepisu. Wskazała także na naruszenie art. 33 ust. 3 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) dalej: "u.r.z.s." oraz wskazanego wyżej rozporządzenia poprzez błędne przyjęcie, że wydatki ze środków ZFRON nie mogą być dokonywane w ten sposób, że wydatki finansowane są ze środków zakładu pracy chronionej, a następnie "refundowane" ze środków ZFRON.
W odpowiedzi na skargę dyrektor izby skarbowej wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zaskarżonym w sprawie wyrokiem 18 sierpnia 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 871/09, uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu I instancji.
Sąd wskazał na treść art. 31 i art. 33 u.r.z.s. oraz art. 38 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., nr 14 poz. 176 ze zm.),dalej: "u.p.d.o.f.", jak również § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych i wyjaśnił, że wydatki ponoszone na finansowanie kosztów tworzenia bazy wypoczynkowej dla osób niepełnosprawnych wymienione są w powyższym rozporządzeniu. Wydatek tego rodzaju został również ujęty w przedsięwzięciach, na finansowanie których uprawnione podmioty mogą przeznaczać środki tak, aby mogło to stanowić podstawę do zakwalifikowania pomocy jako pomocy de minimis, określonej w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej (Dz. U. nr 76, poz. 496 ze zm.).