Skarga kasacyjna na decyzję SKO w W. w przedmiocie podatku od środków transportowych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, del. NSA Teresa Porczyńska, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 213/10 w sprawie ze skargi T. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 16 listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

II FSK 2224/10

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 czerwca 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt III SA/Wa 213/10, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270) dalej u.p.p.s.a., oddalił skargę T.L. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 16 listopada 2009 roku w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych. Zaskarżoną do Sądu decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta P. z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2009 r. Burmistrz Miasta P. decyzją z dnia 4 czerwca 2009 r. określił skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2009 rok za pojazdy ciężarowe o numerach rejestracyjnych [..] i [...] na kwotę 3.192 zł. W uzasadnieniu decyzji w szczególności wskazano, że podatnik do dnia 15 lutego 2009 r. nie złożył deklaracji na podatek od środków transportowych, jak również nie dokonał wpłaty pierwszej raty podatku w ustawowym terminie. SKO stwierdziło, że organ podatkowy pierwszej instancji dokonał prawidłowej interpretacji przepisów art. 8 i 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 roku, Nr 121, poz. 884) dalej u.p.o.l. i prawidłowo przyjął, iż opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych podlega każdy z posiadanych przez skarżącego środków transportowych. Organ wskazał, że z art. 8 pkt 5 i pkt 6 u.p.o.l. wynika, iż zwolnienie od podatku od środków transportowych nie obejmuje, poza przyczepami i naczepami, żadnych innych pojazdów, nawet, jeśli byłyby one związane z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego. Fakt, iż podatnik do przyczep i naczep, jakie posiada, wykorzystuje samochód ciężarowy, nie powoduje rozszerzenia zwolnienia o którym mowa w art. 8 pkt 5 i pkt 6 u.p.o.l., również na ten samochód, nawet, jeżeli naczepy i przyczepy funkcjonują tylko w zespole pojazdów. Dlatego też organ pierwszej instancji miał obowiązek wydania decyzji w sprawie opodatkowania pojazdów o numerach rej.: [...] należących do Skarżącego, w której wskazał, iż kwota podatku od środków transportowych na 2009 rok wynosi 3.192,00 zł (w tym I rata - 1.596,00 zł płatna do 16.02.2009 r., II rata - 1.596,00 płatna do 15.09.2009 r.), skoro skarżący nie złożył w terminie do 15 lutego 2009 r. deklaracji, jak też nie dokonał wpłaty pierwszej raty podatku w ustawowym terminie. 2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyniku przeprowadzenia sądowej kontroli objętej skargą decyzji uznał, że nie narusza ona prawa. Sąd uznał, że wyłączenie z opodatkowania środków transportowych związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego dotyczy zgodnie z art. 8 pkt 5 i 6 u.p.o.l. przyczep i naczep. Natomiast przedmiotem opodatkowania zaskarżoną decyzją były samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej 16 ton podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 8 pkt 2 u.p.o.l. W ocenie Sądu organ podatkowy prawidłowo więc stwierdził, że w świetle art. 8 pkt 5 i 6 u.p.o.l. związek z działalnością rolniczą lub jego brak ma znaczenie tylko w przypadku opodatkowania przyczep i naczep, natomiast inne wymienione w przepisie środki transportowe bez względu na sposób ich opodatkowania podlegają opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych. Również nieuzasadniony Sąd ocenił zarzut naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 oraz ust. 5 i 6 u.p.r., skoro przepisy te nie miały zastosowania w przedmiotowej sprawie. W konsekwencji zdaniem Sądu prawidłowo przyjęto, że przy określeniu wysokości zobowiązania podatkowego za 2009 r. powinna zostać zastosowana stawka podatku wynikającą z uchwały Rady Miasta w P. z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie ustalenia stawek podatku od środków transportowych. 3. W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący zaskarżył wskazany wyrok w całości. Zarzucił mu naruszenie prawa materialnego, to jest art. 8 pkt 5 i 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych polegającą na przyjęciu, że wyłączenie z opodatkowania środków transportowych związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego dotyczy tylko przyczep i naczep i nie obejmuje żadnych innych pojazdów, nawet jeśli byłby związane z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego. Podniesiono zarzut naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 oraz ust. 5 i 6 ustawy o podatku rolnym, poprzez niezastosowanie. Wreszcie wskazano na naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 145 § 1 pkt 1 u.p.p.s.a. poprzez uznanie, że zaskarżona decyzja nie naruszała prawa. Wskazując na powyższe zarzuty, autor skargi kasacyjnej domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. 4. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, a zatem należało ją oddalić. Rozpoznając skargę kasacyjną w granicach wskazanych jej podstaw, podniesionych zarzutów ich uzasadnienia oraz wniosków, stosownie do art. 183 § 1 u.p.p.s.a., należy wskazać, że Sąd pierwszej instancji wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej nie naruszył w zaskarżonym wyroku wskazanych przepisów prawa materialnego. Nie doszło więc do uchybienia wskazanym przepisom postępowania, to jest art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) u.p.p.s.a. Sąd pierwszej instancji słusznie bowiem uznał za prawidłowe stanowisko organów podatkowych, że z art. 8 pkt 5 i 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wynika, że zwolnienie od podatku od środków transportowych, o którym mowa w tym przepisie, obejmuje wyłącznie przyczepy i naczepy o cechach wskazanych w ustawie. Użyty w tych przepisach zwrot "łącznie z pojazdem silnikowym" dotyczy, tak jak prawidłowo wskazały organy oraz Sąd, masy całkowitej naczep i przyczep, którą należy mierzyć łącznie z pojazdem silnikowym. Omawiane zwolnienie, normatywnie ujęte w art. 8 pkt 5 i 6 ustawy nie obejmuje zatem, wbrew stanowisku skarżącego, należących do nich samochodów ciężarowych LIAZ. Słusznie też organy oraz Sąd podniosły, że okoliczność stosownie do której, do posiadanych przez skarżącego przyczep i naczep, wykorzystywany jest samochód ciężarowy, nie powoduje rozszerzenia zwolnienia, o którym mowa w art. 8 pkt 5 i pkt 6 u.p.o.l., również na ten samochód, nawet jeżeli naczepy i przyczepy funkcjonują tylko w zespole pojazdów. Należy również zaznaczyć, że treść art. 8 pkt 5 i 6 u.p.o.l. nie wymaga wykładni systemowej i funkcjonalnej. Przepis ten sformułowano w sposób jasny, a więc jego interpretacja nie wymaga sięgania po zapisy innej ustawy. Z tej przyczyny, na uwzględnienie nie zasługują wskazane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 oraz ust. 5 i 6 ustawy o podatku rolnym. Przepisy te nie miały też zastosowania przy wydawaniu leżącej u podstaw rozpoznawanej sprawy sądowoadministracyjnej decyzji administracyjnej w przedmiocie określenia skarżącemu wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od środków i darowizn. Wskazując na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 u.p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Strona 1/1