Brak jest podstaw do przyjęcia, że zapłacenie przez skarżącego podatku od towarów i usług, na który to cel zaciągnął pożyczkę, stanowi dla niego wydatek na prowadzenie działalności gospodarczej, skoro faktycznie podatek ten zapłacili kupujący, a skarżący wbrew obowiązkowi nie odprowadził go do organu podatkowego w terminie.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia del. WSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Protokolant Krzysztof Kołtan, po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Piotra Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 października 2005 r. sygn. akt I SA/Po 2102/03 w sprawie ze skargi Piotra Ł. na decyzję Izby Skarbowej w P. z dnia 2 lipca 2003 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty i zwrotu podatku od czynności cywilnoprawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Piotra Ł. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 450 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 5 października 2005 r., I SA/Po 2102/03, oddalił skargę Piotra Ł. na decyzję Izby Skarbowej w P. z dnia 2 lipca 2003 r., (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty i zwrotu podatku od czynności cywilnoprawnych.
Z ustaleń stanu faktycznego podanego w zaskarżonym wyroku wynika, że w dniu 26 lutego 2003 r. Piotr Ł. wniósł do Urzędu Skarbowego P.-J. wniosek o zwrot zapłaconego podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 3.480 zł od umowy pożyczki zawartej przez niego ze spółką z o.o. "D." 24 stycznia 2003 r. Powołując się na nowelizację ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z którą zwolniono od tego podatku umowy pożyczki udzielane przedsiębiorcom lub podmiotom zamierzającym rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej na pokrycie wydatków poniesionych w związku z tą działalnością, podatnik wywodził, że udzieloną mu pożyczkę w całości wykorzystał na zapłacenie podatku od towarów i usług, dotyczącego prowadzonej przez niego indywidualnej działalności gospodarczej. Urząd Skarbowy decyzją z dnia 23 kwietnia 2004 r., na podstawie art. 72 par. 1 Ordynacji podatkowej, odmówił Piotrowi Ł. stwierdzenia nadpłaty z powyższego tytułu i zwrotu zapłaconego podatku od czynności cywilnoprawnych.
W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy wskazał, że zasady zwrotu podatku od czynności cywilnoprawnych określone zostały w art. 11 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych /Dz.U. nr 86 poz. 959 ze zm./. Żadna z powołanych w tym przepisie okoliczności, nie zaistniała w rozpatrywanej sprawie. Poza tym przepis art. 9 pkt 10 lit. "g" powołanej ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, przewiduje zwolnienie od podatku od czynności cywilnoprawnych umów pożyczki udzielanych na rozpoczęcie lub prowadzenie działalności gospodarczej, jeżeli przedmiot tej umowy został w ciągu 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy przeznaczony na pokrycie wydatków poniesionych na rozpoczęcie lub prowadzenie działalności gospodarczej. Przepis ten nie może być interpretowany rozszerzająco, wobec czego przeznaczenie przez podatnika uzyskanej pożyczki na zapłacenie podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2002 r., tj. na cele nie mające charakteru wydatku poniesionego na prowadzenie działalności gospodarczej, nie może skutkować zwolnienia umowy pożyczki od podatku od czynności cywilnoprawnych.
Izba Skarbowa w P., po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 2 lipca 2003 r. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję.
Decyzję tą, pełnomocnik Piotra Ł. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnosząc o jej uchylenie oraz o uchylenie decyzji I instancji, jako wydanych z naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 9 pkt 10 lit. "g" ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, przez jego błędną wykładnię oraz przepisów art. 120 i art. 122 Ordynacji podatkowej tj. zasady praworządności i prawdy obiektywnej. W uzasadnieniu skargi strona skarżąca w szczególności podnosiła, że prawo do skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 9 pkt 1 lit. "g" ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, uzależnione zostało od łącznego spełnienia dwóch przesłanek, tj. przeznaczenia kwoty pożyczki na pokrycie wydatków na rozpoczęcie lub prowadzenie działalności gospodarczej oraz wydatkowania kwoty pożyczki na powyższe cele w ciągu 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy. Niekwestionowany bowiem w sprawie, jest fakt przeznaczenia przez skarżącego kwoty pożyczki na zapłatę podatku VAT za grudzień 2002 r. Należność podatkowa wynikła z dokonanej w tym okresie sprzedaży towarów i usług w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, co przesądza o tym, w ocenie skarżącego, że uiszczony podatek jest integralnie związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a tym samym zawarta umowa pożyczki, w myśl art. 9 pkt 10 lit. "g" omawianej ustawy, jest zwolniona od podatku od czynności cywilnoprawnych. Przepis ten, nie zawiera bowiem żadnych ograniczeń podmiotowych, ani przedmiotowych. O charakterze obowiązku podatkowego jako wydatku świadczy między innymi art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiący jakie koszty mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu. Strona skarżąca powoływała się też na zasadę in dubio pro tributario oraz wyrażała wątpliwość, czy organy obu instancji dopełniły obowiązku zebrania całokształtu materiału dowodowego.