Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Sylwester Marciniak (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Golemba, po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Agencji Handlowej "P." sp. z o.o. w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 22 września 2005 r. sygn. akt I SA/Ol 230/04 w sprawie ze skargi Agencji Handlowej "P." sp. z o.o. w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 6 maja 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznej decyzji określającej obowiązek podatkowy w opłacie skarbowej po wznowieniu postępowania. 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od Agencji Handlowej "P." sp. z o.o. w S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w O. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, 3) przyznaje radcy prawnemu Radosławowi T. koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa (Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie) w kwocie 2.196 (dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt sześć) złotych.
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 września 2005 r. /I SA/Ol 230/04/ Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę Agencji Handlowej "P." Spółka z o.o. w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 6 maja 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznej decyzji określającej obowiązek podatkowy w opłacie skarbowej po wznowieniu postępowania.
2. W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji stwierdził, iż zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w O. po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia 4 marca 2004 r. (...) w sprawie odmowy uchylenia w całości decyzji Urzędu Skarbowego w S. z dnia 16 marca 1999 r. (...), w przedmiocie stwierdzenia istnienia obowiązku podatkowego w opłacie skarbowej z tytułu zakupu przez agencję Handlową "P." Sp z o.o. od Stefana M. nieruchomości położonej w S. przy ul. P. 38, utrzymał mocy decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu podniesiono, iż w dniu 20 maja 1998 r. Spółka "P." kupiła od Stefana M. nieruchomość o pow. 1,9503 ha zabudowaną budynkiem mieszkalnym, budynkiem gospodarczym, tunelami ogrodniczymi i innymi urządzeniami, położoną w S. przy ul. P. 38 za kwotę 450.000 zł.
Od powyższej transakcji notariusz, jako płatnik opłaty skarbowej pobrał opłatę w kwocie 22.500 zł, powołując się na par. 58 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1994 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 136 poz. 705 ze zm./.
Pismem z dnia 15 lutego 1999 r. Spółka wniosła o zwrot pobranej przez notariusza opłaty z uwagi na to, iż przedmiotem transakcji była nieruchomość rolna, której nabycie /jej zdaniem/ korzysta ze zwolnienia od opłaty na podstawie par. 63 pkt 2 lit. "a" powyższego rozporządzenia.
Zdaniem organu I instancji spółka nie mogła skorzystać ze zwolnienia, albowiem nie prowadziła gospodarstwa rolnego, nie udowodniła również, że nabyła ową nieruchomość z zamiarem utworzenia i prowadzenia gospodarstwa rolnego.
W związku z powyższym decyzją z dnia 16 marca 1999 r. (...) Urząd Skarbowy w S. stwierdził istnienie obowiązku w opłacie skarbowej i tym samym odmówił stwierdzenia nadpłaty w opłacie skarbowej. Decyzja ta stała się ostateczna, gdyż w przewidzianym przepisami terminie nie wniesiono od niej odwołania.
Pismem z dnia 27 stycznia 2004 r. spółka "P." wniosła o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną Urzędu Skarbowego w S. z dnia 126 marca 1999 r. (...), z uwagi na wyjście na jaw nowych okoliczności faktycznych i nowych dowodów nieznanych organowi podatkowemu w dniu wydania decyzji stwierdzającej istnienie obowiązku podatkowego w opłacie skarbowej. Powołano się mianowicie na to, że zakupione przez spółkę budynki, zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym są towarami używanymi, których sprzedaż, na mocy art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy o opłacie skarbowej, nie podlega opłacie skarbowej. Owo twierdzenie zostało potwierdzone zaświadczeniem Urzędu Miejskiego w S. z dnia 26 stycznia 2004 r., iż budynki będące przedmiotem transakcji, były używane co najmniej od 1982 r.