Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Andrzej Jagiełło, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Jolanta Sokołowska, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 21 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 414/13 w sprawie ze skargi W. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 31 stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/6

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 414/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną przez W. M. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że przedmiotem sporu jest możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont lub ulepszenie środków trwałych w rozumieniu art. 22g ust. 17 zdanie drugie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej "u.p.d.o.f.") przeznaczonych na wymianę instalacji gazowej i sufit podwieszany w sali sprzedażowej.

Organy podatkowe uznały, że wydatki poniesione na wymianę instalacji gazowej, sufit podwieszany w sali sprzedażowej przekraczały kwotę 3.500 zł, co pozwoliło zakwalifikować je do inwestycji. Wykonane prace wykraczały swym rozmiarem poza zakres drobnych, odtworzeniowych napraw. W ocenie organów dzięki wykonanym pracom nastąpiło unowocześnienie środków trwałych tj. instalacji, budynków, budowli i wzrost ich wartości użytkowej. Stanowiło to zatem ulepszenie środków trwałych w rozumieniu art. 22g ust. 17 zdanie drugie u.p.d.o.f. Organy nie zgodziły się ze skarżącym, że poniesione nakłady związane były z remontem budynków spółki jawnej, której wspólnikiem jest skarżący. Wyjaśniły, że istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu środka trwałego. Remont następuje w toku eksploatacji i jest wynikiem tej eksploatacji, natomiast nakłady poniesione przez spółkę nie mieściły się w tak rozumianym pojęciu remontu. Wymienione prace doprowadziły do unowocześnienia obiektów poprzez wydłużenie okresu ich użytkowania i obniżenie kosztów eksploatacyjnych, miały zatem charakter modernizacyjny i adaptacyjny.

2. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skarżący odniósł się w pierwszej kolejności do wyeliminowania z kosztów uzyskania przychodów wydatków remontowych, zakwalifikowanych w decyzji do wydatków na prace modernizacyjne zwiększające wartość środków trwałych. Pełnomocnik skarżącego wskazał, że tok rozumowania przyjęty przez organ podatkowe, zgodnie z którym w sytuacji gdy wartość pojedynczych prac przekracza 3.500 zł, a wykonane prace swoim rozmiarem wykraczają poza zakres drobnych napraw odtworzeniowych, prace takie nie stanowią remontu, prowadzi do wniosku, że drobne naprawy mogą zostać zaliczone do prac remontowych, natomiast wykonane przez skarżącego już nie.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

3. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyjaśnił, że wydatki na remont mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że efektem wykonanych prac nie jest zwiększenie wartości technicznej, użytkowej, a w konsekwencji wartości początkowej środka trwałego, stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Natomiast prace ulepszeniowe związane są z pewnym pierwiastkiem kreacyjnym. Nie są one bowiem wyłącznie pracami odtworzeniowymi, które zmierzają do przywrócenia stanu poprzedniego, lecz polegają przede wszystkim na przebudowie, rozbudowie, całkowitym odtworzeniu, przystosowaniu do nowych funkcji czy też unowocześnieniu środka trwałego, w wyniku czego następuje wzrost jego wartości użytkowej. O tym, czy dany wydatek może być zaliczony do kosztu uzyskania przychodu w całości lub poprzez odpisy amortyzacyjne nie decyduje wola podatnika, lecz zakres rzeczowy wykonanych prac. W przypadkach wątpliwych co do prawidłowej kwalifikacji poniesionego kosztu, konieczne jest powołanie biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację, oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych wydatków.

Strona 1/6