Skarga kasacyjna od wyroku WSA we Wrocławiu w sprawie ze skargi Z. M. na Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. w przedmiocie przewlekłości postępowania w sprawie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r.
Uzasadnienie strona 2/5

Sąd w rozpoznawanej sprawie uznał, że nie jest władny ocenić, czy podejmowane przez organ czynności (zwracanie się do rozmaitych organów, przesłuchania świadków) były podejmowane zasadnie, a jedynie, czy w ramach obranego kierunku postępowania organ rzeczywiście podejmował działania zmierzające (przynajmniej w jego przekonaniu) do zakończenia sprawy, czy też pozostawał bezczynny lub jego czynności nosiły jedynie pozory działania np. sprowadzając się do wydawania kolejnych postanowień o przedłużeniu terminu załatwienia sprawy.

Sąd stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie nie można Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w K. zarzucić pozostawania w bezczynności (podobnie jak przewlekłego prowadzenia postepowania). Sprawa, której dotyczy skarga, dotyczyła nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r., w której postepowanie zostało zainicjowane wnioskiem podatnika. W decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z 23 listopada 2011 r., uchylającej rozstrzygniecie organu pierwszej instancji w sprawie nadpłaty, zawarto jednak zalecenie skierowane do organ pierwszej instancji, dotyczące konieczności wszczęcia postępowania podatkowego w sprawie określenia skarżącemu zobowiązania podatkowego za 2009 r., wskazując, że dopiero prawidłowe określenie wartości zobowiązania podatkowego za ten okres, po zbadania całości okoliczności mających wpływ na wysokość tego zobowiązania, pozwoli na rozstrzygnięcie kwestii nadpłaty. Decyzja ta nie została przez podatnika zaskarżona i zawarte w niej wskazania wiążą organ podatkowy pierwszej instancji. Skutkiem powyższego było więc wszczęcie postepowania w sprawie określenia podatnikowi wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. i do czasu jego zakończenia wstrzymanie się z rozstrzygnięciem w sprawie nadpłaty. Postępowanie organu w tym zakresie należy ocenić jako prawidłowe, ponieważ w sytuacji prowadzenia postepowania w szerszym zakresie (postępowanie w sprawie określenia zobowiązania) organ do momentu jego zakończenia nie ma możliwości orzec w kwestii wniosku strony o stwierdzenie nadpłaty. Skarga w niniejszej sprawie dotyczyła natomiast niezakończenia w terminie postępowania nadpłatowego, nie zaś wymiarowego. W takiej sytuacji sąd nie mógł wydać rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 149 § 1 P.p.s.a. i zobowiązać organ do wydania w określonym terminie decyzji w sprawie nadpłaty.

5. W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku skarżący zarzucił w trybie art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania przed sądami administracyjnymi poprzez: naruszenie art. 3 § 1 i art. 149 P.p.s.a. w zw. z art. 14 a, 75, 77,125 i O.p. przejawiające się w tym, że sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, mimo że przedstawiony przez organ materiał okazał się być niewystarczający i budzący wątpliwości, które przy uzupełnieniu materiału dowodowego, mogły przechylić szalę na korzyść skarżącego. Sąd przyjął uzasadnienie organu oparte głównie o wydane "formalne" postanowienia świadczące na niekorzyść skarżącego. Sąd dostrzegł, że nie jest władny ocenić czy podejmowane przez organ czynności były zasadne, a skarga nie dotyczyła postępowania wymiarowego, wydał wyrok na niekorzyść skarżącego.

Strona 2/5