Kierując się dorobkiem orzecznictwa, najogólniej rzecz ujmując pojęcie "bezczynności" rozumieć należy jako niewydanie w terminie decyzji lub postanowienia, względnie aktu lub czynności wskazanych w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Natomiast przez pojęcie "przewlekłego prowadzenia postępowania" należy rozumieć sytuację prowadzenia postępowania w sposób nieefektywny poprzez wykonywanie czynności w dużym odstępie czasu, bądź wykonywaniu czynności pozornych, powodujących, że formalnie organ nie jest bezczynny (por. wyrok NSA z 5 lipca 2012 r., II OSK 1031/12).
Mimo, że w sprawie niniejszej strona wniosła skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania, a więc instytucję nie istniejącą w Ordynacji podatkowej, to zasadnie sąd pierwszej instancji uznał jej dopuszczalność, z uwagi na treść art. 149 § 1 P.p.s.a. i rozpoznał ją w kontekście obu form przewidzianych w tym przepisie. Rozważania sądu, zawarte w pisemnych motywach wyroku, są wszechstronne, wyczerpujące i prawidłowo konstatujące, że w rozpoznawanej sprawie nie można było Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w K. zarzucić pozostawania w bezczynności, czy też przewlekłości postępowania. Na takie uchybienia nie wskazał również sam skarżący. Natomiast jego twierdzenie o dostatecznym wyjaśnieniu kwestii nadpłaty, nie może rzutować na treść rozstrzygnięcia w rozpoznawanej sprawie, gdyż dotyczy to kwestii merytorycznych rozstrzyganych w innym postępowaniu. W tym kontekście nie ma również uzasadnienia zarzut naruszenia art. 14a O.p.
Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 184 P.p.s.a. naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.