Skarga kasacyjna na decyzję SKO w S. w przedmiocie opłaty targowej za okres od 1 czerwca 2015 r. do 13 lipca 2015 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Sędzia NSA Andrzej Jagiełło, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. S.A. w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 9 czerwca 2016 r. sygn. akt I SA/Sz 353/16 w sprawie ze skargi L. S.A. w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 29 stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie opłaty targowej za okres od 1 czerwca 2015 r. do 13 lipca 2015 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/3

Wyrokiem z 9 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 353/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę L. S.A. w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z 29 stycznia 2016 r. w przedmiocie opłaty targowej za okres od 1 czerwca 2015 r. do 13 lipca 2015 r.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Skarżąca zarzuciła naruszenie:

1) art. 7 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz.U z 2010 Nr 95 poz. 613 ze zm., dalej: u.p.o.l.) poprzez uznanie za podatnika opłaty targowej Spółki, a nie D.C., co skutkowało określeniem Spółce opłaty targowej w wysokości 13.650,- zł za okres od dnia 1 czerwca 2015 r. do 13 lipca 2015 r.,

2) art. 15 ust. 1 u.p.o.l., poprzez jego zawężającą interpretację, polegającą na uznaniu, że przepis dotyczy wyłącznie:

a) podmiotów zawierających umowy sprzedaży towarów stanowiących własność podmiotu wykonującego czynności sprzedaży,

b) podmiotów zawierających te umowy we własnym imieniu;

3) art. 15 ust. 1 u.p.o.l., poprzez pominięcie faktu, że obowiązuje on podmioty faktycznie korzystające z targowiska, a w rozpoznawanej sprawie to D.C. korzystał z targowiska na własny rachunek i koszt.

Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej Spółka podniosła, że zarówno zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja Wójta, zostały skierowane do osoby nie będącej stroną w sprawie i powinny podlegać uchyleniu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego podlega oddaleniu.

Przystępując do rozpoznania sprawy, zaznaczyć należy, że wyrokiem z 12 stycznia 2017 r., sygn. akt II FSK 2349/16 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Spółki od wyroku WSA w Szczecinie z 13 kwietnia 2016 r., sygn. I SA/Sz 105/16. Oceny przedstawione w uzasadnieniu wskazanego powyżej wyroku NSA, skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela. Ponieważ rozstrzygnięcie to zapadło w analogicznym stanie faktycznym, a skarga kasacyjna w obu sprawach oparta była na identycznych zarzutach, Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne odwołanie się do motywów wskazanego powyżej rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu wyroku w sprawie II FSK 2349/16, NSA wskazał co następuje: "Spór w rozpoznawanej sprawie dotyczy wykładni art. 15 ust. 1 u.p.o.l., a zwłaszcza użytego w tym przepisie zwrotu - pozwalającego na ustalenie podatnika opłaty targowej - "dokonujących sprzedaży", w odniesieniu do niespornego stanu faktycznego sprawy. Przepis ten w brzmieniu obowiązującym w 2015 r. stanowił, iż opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b [zastrzeżenie to nie ma znaczenia w niniejszej sprawie - uwaga Sądu].

W związku z treścią tego przepisu, dla ścisłości należy odnotować, że Spółka w swojej argumentacji przedstawionej w skardze kasacyjnej konsekwentnie i wielokrotnie posługiwała się sformułowaniem "dokonywania czynności sprzedaży", które odbiega od brzmienia ustawowego, traktując je jako punkt wyjścia do analizy spornego przepisu i wyciągając na tej podstawie dalsze wnioski w zakresie jego wykładni. Przepis ten nie stanowi także o "faktycznym korzystaniu z targowiska" jako przesłance nałożenia obowiązku zapłaty opłaty targowej, gdyż i takiego określenia formułując zarzuty i uzasadniając je używała w skardze kasacyjnej Spółka.

Strona 1/3