Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia WSA del. Maciej Kurasz, po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 15 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Rz 730/16 w sprawie ze skarg S. P. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Przemyślu z dnia 18 lipca 2016 r. nr [...] w przedmiocie opłaty targowej za 2014 r. i 2015 r. oddala skargę kasacyjną. NSA/wyr. 1 - wyrok
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 listopada 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargi S.P. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Przemyślu z dnia 18 lipca 2016 r. w przedmiocie opłaty targowej za 2014 i 2015 rok.
Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.
Postanowieniami z dnia 1 lutego 2016r. Prezydent Miasta P. wszczął postępowania w sprawie określenia wysokości zobowiązania z tytułu opłaty targowej za dokonywanie sprzedaży na targowisku w P.w 2014 i 2015r.
Postępowania zostały zakończone wydaniem decyzji z dnia 14 marca 2016r., w których organ pierwszej instancji określił wysokość opłaty targowej za 2014r. w wysokości 1.510zł oraz z dnia 7 marca 2016r. w przedmiocie określenia opłaty targowej za 2015r. w wysokości 2.790zł.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Przemyślu w decyzjach z dnia 18 lipca 2016r. utrzymało zaskarżone rozstrzygnięcia w mocy. W uzasadnieniu Kolegium stwierdziło, że z opisu przedmiotowego obiektu, zawartego w protokole z oględzin z dnia 9 lipca 2015r. wynika, że odpowiada on definicji tymczasowego obiektu budowlanego.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skarżąca zarzuciła naruszenie: art. 16 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. z 2016 poz. 290), art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 3 stawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290 ze zm., dalej "u.p.b."), art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.
Od powyższego wyroku pełnomocnik Skarżącej wniósł skargę kasacyjną, w której w oparciu o art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej "p.p.s.a."), podniósł zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, tj.:
- art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 1, pkt 3, pkt 5 Prawa budowlanego poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że brak jest podstaw do uznania za budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 u.p.b., a tym samym budowlę w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. tymczasowego obiektu budowlanego, w którym sprzedaż prowadzi skarżąca z uwagi na fakt, iż obiekt ten nie został expressis verbis wymieniony w art. 3 pkt 2 u.p.b., ani też w innych przepisach;
- art. 16 u.p.o.l. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż do skorzystania ze zwolnienia od opłaty targowej konieczne jest zachowanie tożsamości przedmiotu podatku od nieruchomości i miejsca, za handel w którym, dana osoba jest zobowiązana zapłacić opłatę targową, a w konsekwencji przyjęcie, iż podleganie przez skarżącą obowiązkowi podatkowemu od powierzchni gruntu dzierżawionej od gminy, na której skarżąca dokonuje sprzedaży nie stanowi podstawy do zwolnienia skarżącej od opłaty targowej;
-art. 3 ust. 1 pkt 4 lit a) u.p.o.l. poprzez uznanie, że skarżąca nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości, jako posiadacz zależny z tytułu dzierżawy gruntu na targowisku, podczas gdy skarżąca posiada na tej podstawie nieruchomość stanowiącą własność Gminy Miejskiej P.;