Skarga kasacyjna na decyzję Izby Skarbowej w B. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bogusław Gruszczyński, Sędziowie NSA Edyta Anyżewska, Jan Rudowski (sprawozdawca), Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Janiny i Zbigniewa J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 września 2005 r. sygn. akt I SA/Gd 1135/02 w sprawie ze skargi Janiny i Zbigniewa J. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 22 kwietnia 2002 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Janiny i Zbigniewa J. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/4

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 września 2005 r., I SA/Gd 1135/02, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę Janiny i Zbigniewa J. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 22 kwietnia 2002 r., (...), w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. W uzasadnieniu wyroku, opisując dotychczasowy przebieg postępowania wyjaśniono, że decyzją z dnia 22 kwietnia 2002 r. organ podatkowy, po rozpatrzeniu odwołania Janiny i Zbigniewa J., utrzymał w mocy decyzję (...) Urzędu Skarbowego w B. z dnia 28 grudnia 2001 r., (...), którą na podstawie art. 207, art. 21 par. 3 i art. 53 par. 4 i 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz. U Nr 137 poz. 926 ze zm./ oraz art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ - zwanej dalej w skrócie u.p.d.o.f. - określono skarżącym wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. w kwocie 5.796,10 zł, zaległości podatkowej w kwocie 5.796,10 zł oraz odsetki za zwłokę od tej zaległości, liczone od dnia zwrotu nienależnej nadpłaty do dnia wydania decyzji w kwocie 4.340,10 zł. Podstawą decyzji organów podatkowych były ustalenia wskazujące, że podatnicy nie dokonali pomniejszenia wydatków mieszkaniowych o 20 % kwoty ekwiwalentu pieniężnego otrzymanego w zamian za rezygnację z kwatery służbowej /art. 27a ust. 17 pkt 2 u.p.d.o.f./.

W skardze na decyzję Izby Skarbowej w B. Janina i Zbigniew J. wnieśli o jej uchylenie. W uzasadnieniu skargi wskazali, iż organy podatkowe pierwszej i drugiej instancji nie wzięły pod uwagę wyjaśnień udzielonych przez nich do protokołu kontroli (...). Ponadto skarżący podkreślili, iż uzyskany w 1997 r. ekwiwalent pieniężny za rezygnację z kwatery przeznaczyli w całości na zakup samochodu osobowego, wyjazd na wycieczkę, sfinansowanie ślubu córki, remont i modernizację domu. Natomiast środki finansowe przeznaczone w 1999 r. na zakup spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego pochodziły z innych źródeł: kredytu i oszczędności.

Tym samym, w ocenie skarżących, brak jest powiązań pomiędzy przychodami osiągniętymi w 1997 r. a wydatkami dokonywanymi w latach następnych. Wobec powyższego nie było podstaw do pomniejszenia wydatków mieszkaniowych o 20 % kwoty otrzymanego ekwiwalentu.

Ponadto skarżący wskazali, iż art. 27a ust. 17 pkt 2 u.p.d.o.f. nakazujący pomniejszanie wydatków mieszkaniowych o 20 % ekwiwalentu jest niekonstytucyjny, a zatem jego stosowanie jest niedopuszczalne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku nie podzielił stanowiska skarżących. W jego ocenie organy podatkowe prawidłowo wywiodły, iż stosownie do treści art. 27a ust. 17 pkt 2 u.p.d.o.f. kwota przysługujących odliczeń od podatku na cele określone w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. "a-f" u.p.d.o.f. powinna zostać pomniejszona o 20 % kwoty ekwiwalentu pieniężnego otrzymanego w zamian za rezygnację z kwatery, bez względu na to, czy wydatki mieszkaniowe były finansowane z ekwiwalentu, czy też z innych środków.

Strona 1/4