Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia WSA (del.) Wojciech Stachurski, Protokolant Marta Wyszkowska, po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 392/13 w sprawie ze skargi L. Z. na decyzję Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia opłaty legalizacyjnej w części oddala skargę kasacyjną.
Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 392/13, mocą którego stwierdzono nieważność decyzji Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2012 r. oraz poprzedzającej ją decyzji Wojewody W. z dnia 31 października 2012 r., w przedmiocie umorzenia L. Z. (dalej: skarżący, strona) opłaty legalizacyjnej w wysokości 50.000 zł.
W motywach orzeczenia Sąd podał, że Minister Finansów w decyzji z dnia 19 grudnia 2012 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania skarżącego, uchylił w całości decyzję Wojewody W. z dnia 31 października 2012 r., w przedmiocie umorzenia opłaty legalizacyjnej w wysokości 50.000 zł, nałożonej postanowieniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w M. z dnia 23 maja 2012 r., oraz umorzył opłatę legalizacyjną w części, tj. w kwocie 20.000 złotych.
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia organ wskazał, iż postanowieniem z dnia 23 maja 2012 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w M. ustalił dla skarżącego opłatę legalizacyjną w wysokości 50.000 zł za wykonanie rozbudowy budynku mieszkalnego nr 3 w m. R., usytuowanego na działce (...), bez wymaganego pozwolenia na budowę.
Wnioskiem z dnia 18 czerwca 2012 r. skarżący zwrócił się do Wojewody W. o umorzenie należności z tytułu opłaty legalizacyjnej. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że zapłacenie opłaty legalizacyjnej w wysokości 50.000 zł przekracza jego możliwości finansowe i spowoduje likwidację prowadzonej działalności gospodarczej.
Wojewoda W. decyzją z dnia 31 października 2012 r. odmówił umorzenia opłaty.
Minister Finansów po rozpatrzeniu odwołania skarżącego uchylił w całości zaskarżoną decyzję i umorzył opłatę legalizacyjną w części, tj. w kwocie 20.000,00 zł.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, że materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy stanowił art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ‒ Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749; dalej: o.p.). Zgodnie bowiem z art. 59g ust. 5 w związku z art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, ze zm.; dalej: prawo budowlane) do opłat legalizacyjnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III o.p., z tym że uprawnienia organu podatkowego przysługują wojewodzie.
Analizując sytuację materialną i rodzinną skarżącego Minister Finansów uznał, że w sprawie wystąpiły okoliczności stanowiące o istnieniu ważnego interesu podatnika i interesu publicznego, które uzasadniają częściowe umorzenie opłaty legalizacyjnej.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w zakresie umorzenia opłaty legalizacyjnej w kwocie 20.000 zł oraz o orzeczenie umorzenia opłaty legalizacyjnej w kwocie 40.000 zł.
Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:
1) przepisów prawa materialnego w zakresie interpretacji art. 67a § 1 pkt 3 o.p. oraz
2) przepisów postępowania (art. 7 i 8 kpa) skutkujące ustaleniem uzasadnionego umorzenia opłaty legalizacyjnej w wysokości 20.000,00 zł, podczas gdy dokładniejsza analiza stanu faktycznego sprawy wskazuje, że zarówno ważny interes strony jak i interes publiczny uzasadniają umorzenie opłaty legalizacyjnej w kwocie 40.000,00 zł.