Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Finansów w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA del. Anna Maria Świderska, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 listopada 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 1391/11 w sprawie ze skargi A. G. i D. G. na decyzję Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od A. G. i D. G. na rzecz Ministra Finansów kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6117 Ulgi płatnicze (umorzenie, odroczenie, rozłożenie na raty itp.)
Inne orzeczenia z hasłem:
Budowlane prawo
Podatkowe postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Finansów
Uzasadnienie strona 1/4

1. Wyrokiem z dnia 29 listopada 2011 r., VII SA/Wa 1391/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi A. G. i D. G., uchylił decyzję Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty legalizacyjnej. Jak wynika z uzasadnienia tego wyroku, postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. ustalił skarżącym opłatę legalizacyjną z tytułu legalizacji samowoli budowlanej. Pismem z dnia 29 sierpnia 2010 r. skarżący wystąpili do Wojewody P. z wnioskiem o jej umorzenie. Decyzją z dnia 15 listopada 2010 r. Wojewoda P. odmówił przyznania skarżącym wnioskowanej ulgi uznając, że nie wystąpiły okoliczności wskazujące na ważny interes strony i interes publiczny.

Wskazaną na wstępie decyzją z dnia 28 marca 2011 r. Minister Finansów, po rozpatrzeniu odwołania skarżących, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazano art. 67a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) jak również art. 49 ust.5 oraz art. 59g ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. nr 156, poz. 1118 ze zm.). Zdaniem organu odwoławczego, Wojewoda P. prawidłowo ustalił, że nie zaszły przesłanki określone w art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.

2. W skardze do sądu administracyjnego skarżący wskazali na trudną sytuację rodzinną i materialną, uniemożliwiającą im uiszczenie opłaty legalizacyjnej.

3. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie skargę uwzględnił, chociaż z innych przyczyn aniżeli w niej wskazane. Wątpliwości sądu wzbudziło niedostateczne wyjaśnienie w motywach zaskarżonej decyzji zasadności zastosowania przepisów wskazanych jako podstawa prawna rozstrzygnięcia. Organ wywiódł zastosowanie instytucji ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych (art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej) z odesłania do Działu III Ordynacji podatkowej zawartego w art. 59g ust. 5 Prawa budowlanego. Jakkolwiek przepis ten odnosi się do kar administracyjnych, niemniej jednak z uwagi na odesłanie zawarte w art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego, miałoby się go stosować odpowiednio do opłat legalizacyjnych. Sąd zwrócił jednakże uwagę, że opłata legalizacyjna (art. 49 Prawa budowlanego) jest uregulowaniem odrębnym od kary administracyjnej (art. 59f i następne Prawa budowlanego). Kara administracyjna jest środkiem represyjnym, a organ nadzoru budowlanego zobligowany jest do jej wymierzenia w każdym przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w zakresie przewidzianym w art. 59a ust. 2 Prawa budowlanego i cechuje ją przymusowość uiszczenia. Tymczasem opłata legalizacyjna nie ma cech przymusowości - stanowi alternatywę dla obowiązku rozbiórki samowoli budowlanej. Jej nieuiszczenie - w przeciwieństwie do kary administracyjnej - nie podlega egzekucji administracyjnej. Kwestią wyboru jest, czy adresat normy dokona opłaty legalizacyjnej, czy podda się sankcji rozbiórki. Z uwagi na opisane powyżej różnice, dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy organ powinien najpierw dokładnie przeanalizować zakres odesłania zawartego w art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego, biorąc pod uwagę charakter obu instytucji, tj. ich materialnoprawną odmienność.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6117 Ulgi płatnicze (umorzenie, odroczenie, rozłożenie na raty itp.)
Inne orzeczenia z hasłem:
Budowlane prawo
Podatkowe postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Finansów