Taka wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g u.p.d.o.f. pozostaje w zgodzie z wyrażoną w art. 84 Konstytucji RP zasadą powszechności opodatkowania, z której wywodzony jest zakaz uprzywilejowania podatkowego przez wyłączenie bądź ograniczenie obowiązku poniesienia podatku ze względu na indywidualne cechy jednostek lub bez uwzględnienia istotnych różnic uzasadniających odmienne traktowanie. Równych bowiem należy traktować równo, a podobnych podobnie. Tylko ważne przyczyny społeczne i gospodarcze mogą uzasadnić nierównomierny rozkład ciężaru podatkowego i wyjątki od powszechności opodatkowania oparte na znamionach wyróżniających sytuacje faktyczne osób, tzn. elementy przedmiotu opodatkowania. Wyznaczenie podmiotów zwolnionych od podatków dopuszcza art. 217 Konstytucji RP, ale merytoryczne tego uzasadnienie winno być zgodne z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 84 Konstytucji RP (zob. szerzej: J. Orłowski, Konstytucyjna zasada powszechności opodatkowania - wybrane zagadnienia, Studia Prawnoustrojowe UWM 2013, nr 22, s. 81-100 wraz z podaną tam literaturą i orzecznictwem). Oparcie się jedynie na gramatycznym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g u.p.d.o.f. wypacza cel tej regulacji i stoi w sprzeczności z istotnymi wartościami konstytucyjnymi, takimi jak zasada demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) i zasada równości wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP). Różnicowanie sytuacji prawnej podatników w zależności od tego, czy w drodze ugody pozasądowej uzyskali świadczenie tytułem zadośćuczynienia czy też odszkodowania nie znajduje uzasadnienia, a zwolnienie od podatku otrzymanego w ten sposób zadośćuczynienia sprzyjałoby ustaleniom fikcyjnych świadczeń z tego tytułu, zachęcając podatników do unikania od opodatkowania.
Biorąc powyższe pod uwagę, za bezzasadny należało uznać zarzut błędnej wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g u.p.d.o.f. w zw. z art. 217 Konstytucji RP.
6.10. W związku z tym, że skarga kasacyjna nie znalazła usprawiedliwionych podstaw Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1, art. 205 § 2 oraz art. 207 § 1 p.p.s.a., a także § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 z późn. zm.), a także w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804).