Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ używa pojęcia dochodu jako różnicy pomiędzy przychodami a kosztami jego uzyskania w dwu znaczeniach: jako dochodu ogólnego, w znaczeniu sumy dochodów ze wszystkich źródeł przychodów, oraz dochodu cząstkowego, odnoszącego się do nadwyżki sumy przychodów z konkretnego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania w danym roku podatkowym.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędziowie NSA Stefan Babiarz, Jacek Brolik (spr.), Protokolant Marta Sarnowiec, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2006 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Małgorzaty i Andrzeja K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 października 2004 r. sygn. akt I SA/Kr 133/04 w sprawie ze skargi Małgorzaty i Andrzeja K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 17 grudnia 2003 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 1999-2002 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Małgorzaty i Andrzeja K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 600 (słownie: sześćset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 14 października 2004 r., I SA/Kr 133/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę Małgorzaty i Andrzeja K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 17 grudnia 2003 r. utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia 9 października 2003 r., którą odmówiono podatnikom stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 1999-2002 w łącznej wysokości 3.081,10 zł.
W uzasadnieniu do tego wyroku w pierwszej kolejności przybliżono przebieg postępowania przed organami podatkowymi. W tych ramach przedstawiono i wyjaśniono, że skarżący domagali się stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych powołując się na okoliczność, iż do dochodu podlegającego opodatkowaniu błędnie doliczyli uzyskany od zakładu pracy Andrzeja K. /który był policjantem/ zwrot poniesionych kosztów na przejazdy z miejsca zamieszkania do siedziby pracodawcy. Tymczasem, zdaniem podatników, taki zwrot nie jest przychodem ze stosunku służbowego łączącego policjanta z jednostką policji i nie może być brany pod uwagę przy obliczaniu dochodu do opodatkowania. Swój pogląd wsparli powołując się na uchwałę 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego /dalej "NSA"/ z dnia 17 maja 1999 r. FPS 3/99.
Wydając zaskarżoną decyzję Izba Skarbowa na wstępie, przypomniała, iż na gruncie prawa podatkowego wszystkie zwolnienia od podatku są wyjątkami od zasady powszechnego opodatkowania i z tego powodu winny być interpretowane ściśle. Zatem, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w latach 1999-2002 /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm., nazywanej dalej "u.p.d.o.f."/ za przychody ze stosunku służbowego uznano wszelkie wpłaty pieniężne, a więc również i zwrot kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy. podniesiono następnie, że w rozważanych latach podatkowych przepisy art. 21 i art. 52 u.p.d.o.f. zawierały katalog przychodów wyłączonych spod opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ w tym katalogu brak było zwrotu kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do miejscowości, w której znajdowała się siedziba pracodawcy, dlatego taki zwrot podlegał opodatkowaniu na zasadach ogólnych. W tym zakresie zmiana nastąpiła dopiero od 1 stycznia 2003 r., bowiem stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 112 lit. "a" dodanego nowelizacją z dnia 27 lipca 2002 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 141 poz. 1182/ - wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw. Wyjaśniono, że w stosunku do policjantów wymaganą regulację prawną stanowił art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm., zwanej dalej "ustawa o Policji"/.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący wnieśli o uchylenie opisanej powyżej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. podnosząc zarzut naruszenia art. 93 ust. 1 ustawy o Policji w związku z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f, przy czym powołali ponownie orzecznictwo NSA zaprezentowane w odwołaniu od decyzji organu I instancji.