Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Tomasz Kolanowski, Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Protokolant Paweł Kowalczyk, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 869/11 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 7 kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w opłacie targowej w okresie za poszczególne dni w 2008 r. oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 17 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 869/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę B.K. - zwanej dalej "Skarżącą", na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. (dalej jako "SKO") z dnia 7 kwietnia 2011 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w opłacie targowej za poszczególne dni w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2008 r.
Przedstawiając w uzasadnieniu powyższego wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że Skarżąca w ramach własnej działalności gospodarczej prowadziła sprzedaż w przenośnym pawilonie handlowym na terenie targowiska w T., należącego do firmy "W.".
Burmistrz Miasta T. (dalej jako "Burmistrz") decyzją z dnia 31 stycznia 2011 r. określił Skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w opłacie targowej za okres od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. w łącznej kwocie 487,60 zł.
Od powyższej decyzji Skarżąca wniosła odwołanie do SKO.
SKO utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji wskazując w uzasadnieniu decyzji na art. 15 ust. 1-3 oraz art. 16 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.), powoływanej dalej jako "u.p.o.l." Organ odwoławczy zauważył, że w stosunku do Skarżącej została wydana ostateczna decyzja umarzająca postępowanie w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2010 r., z uwagi na bezprzedmiotowość tego postępowania. Jak uznano, pawilon handlowy Skarżącej nie podlegał opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, gdyż z decyzji Starosty z dnia 14 maja 2004 r. w sprawie pozwolenia na budowę oraz z decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie pozwolenia na użytkowanie wynika, że zlokalizowane na ww. targowisku pawilony, w tym pawilon handlowy Skarżącej, stanowią przenośne pawilony kontenerowe posadowione pod istniejącymi wcześniej wiatami handlowymi, przeznaczone do użytkowania przez najemców stanowisk handlowych. Są to obiekty budowlane niezwiązane trwale z gruntem. Nie stanowią one ani budynku w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. oraz art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.), ani obiektu małej architektury w rozumieniu art. 3 pkt 4 Prawa budowlanego, ani urządzeń budowlanych w rozumieniu art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego, ani też budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, ponieważ wspólną cechą wszystkich obiektów budowlanych wymienionych w tym ostatnim przepisie jest trwałe związanie z gruntem. W ocenie organu odwoławczego, są to tymczasowe obiekty budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego. SKO stwierdziło, że jak wynika z decyzji organów budowlanych i nadzoru budowlanego, a także oceny technicznej, przedmiotowy pawilon handlowy stanowi przenośny pawilon kontenerowy niezwiązany trwale z gruntem, jest on posadowiony na poduszkach betonowych ustawionych na istniejącym podłożu betonowym pokrytym asfaltem i niewątpliwie nie jest z gruntem w sposób trwały związany. Przenośny kontenerowy pawilon handlowy organy podatkowe uznały za tymczasowy obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 5 in fine Prawa budowlanego, nie zaś za budowlę w rozumieniu art. 3 pkt. 3 Prawa budowlanego, a w konsekwencji także i nie za budowlę w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., co nie pozwala opodatkować go podatkiem od nieruchomości, a skoro Skarżąca prowadzi handel na targowisku, powinna opłacać opłatę targową. Organ podatkowy pierwszej instancji wykazał, za które dni określił wysokość zobowiązania podatkowego w opłacie targowej i według jakiej stawki dziennej tej opłaty, a to świadczy o zgodności rozstrzygnięcia z art. 19 pkt 1 lit. a) u.p.o.l. w związku z art. 207 § 2 ab initio Ordynacji podatkowej. Za wystarczający do określenia Skarżącej wysokości zobowiązania podatkowego w opłacie targowej uznano materiał dowodowy w postaci raportów inkasenta o odmowie uiszczenia opłaty targowej przez Skarżącą i rozliczeń opłaty targowej przez inkasenta.