Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia NSA (del.) Jan Grzęda, Protokolant Marta Wyszkowska, po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 153/12 w sprawie ze skargi S. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 10 listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych za 2009 rok oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 153/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (dalej: "WSA") oddalił skargę S. W. (dalej: "skarżący") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. (dalej: "SKO") z dnia 10 listopada 2011 r. w przedmiocie podatku od środków transportowych. Podstawą prawną powyższego orzeczenia był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej: "p.p.s.a.").
Z uzasadnienia wyroku WSA wynika, że decyzją z dnia z dnia 2 grudnia 2010 r. Prezydent M. określił skarżącemu wysokość zobowiązania w podatku od środków transportowych za 2009 r. ujętych w zestawieniu, w którym wpisano dane identyfikacyjne podlegających opodatkowaniu pojazdów.
Po rozpatrzeniu odwołania skarżącego SKO decyzją z dnia 10 listopada 2011 r. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ wskazał, że przedmiotem sporu jest to, czy opodatkowane środki transportowe, to - jak twierdzi pełnomocnik podatnika - pojazdy specjalne, które podlegały w badanym roku zwolnieniu z podatku od środków transportowych na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.; dalej: "u.p.o.l.") w związku z art. 2 pkt 36 ustawy z dnia - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm., dalej: "prawo o ruchu drogowym"). SKO podkreśliło, że w rozpatrywanej sprawie, podstawą do ustalenia obowiązku podatkowego w podatku od środków transportowych, były dla organu podatkowego pierwszej instancji dowody rejestracyjne danych pojazdów, decyzje o rejestracji, karty informacyjne pojazdów oraz zaświadczenia o pojazdach i przeprowadzonych badaniach technicznych, organu rejestrującego, w których określony jest rodzaj pojazdu. SKO stwierdziło, że organy podatkowe nie mają kompetencji do interpretacji pojęcia "pojazd specjalny", w oparciu o argumenty strony, oraz że nie kwestionują tego, że pojazdy przeznaczone do nauki jazdy muszą być odpowiednio przystosowane do celów prowadzenia szkolenia. Nie zmienia to faktu, że nie są one uznane za pojazdy specjalne, a co za tym idzie - nie podlegają zwolnieniu podatkowemu z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. Organ przypomniał, że sprawa opodatkowania pojazdów skarżącego podatkiem od środków transportowych za 2008 r. - wykorzystywanych do prowadzenia nauki jazdy - była już przedmiotem skargi do WSA w Gliwicach, który wyrokiem z dnia 23 lutego 2010 r. (sygn. akt I SA/Gl 823/09) oddalił skargę. Od wyroku tego złożona została skarga kasacyjna do NSA, która także została oddalona wyrokiem: sygn. akt II FSK 275/10.
W skardze na powyższą decyzję pełnomocnik skarżącego podkreślał, że wymienione środki transportu przed oddaniem ich do nauki jazdy musiały uzyskać wpis do dowodów rejestracyjnych w postaci litery "L", co wiązało się z wcześniejszym dostosowaniem ich do wymogów określonych w przepisach o Prawie o ruchu drogowym poprzez montaż specjalistycznych urządzeń, a co za tym idzie uzyskania stosownego certyfikatu. Cała dokumentacja jest w posiadaniu organu I instancji, który wydawał dowody rejestracyjne dające prawo do prowadzenia nauki jazdy na przedmiotowych pojazdach. Pełnomocnik wskazał, iż podstawowym kryterium pozwalającym zaliczyć dany pojazd do kategorii pojazdów specjalnych jest wykonywanie przez niego specjalnych funkcji, które spowodowały konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia. W analizowanym przypadku mowa jest o wykorzystaniu środków transportu do nauki jazdy w prowadzonej działalności gospodarczej przez skarżącego, która sprowadzała się do wykorzystania samochodów ciężarowych, bo od takich generalnie nalicza się podatek od środków transportu. Pełnomocnik podkreślał, iż oczywistym jest to, że nie każdy pojazd ciężarowy musi być wykorzystany do nauki jazdy, ale tylko taki który spełnia określone wymagania techniczne.