Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf - Kalamala, Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak (sprawozdawca), Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 18 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Ke 625/14 w sprawie ze skargi A. C. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z dnia 8 września 2014 r. nr [...], [...], [...], [...], [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych za lata 2009-2013 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach, 2. zasądza od A. C. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach kwotę 2913 (słownie: dwa tysiące dziewięćset trzynaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Ke 625/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, po rozpoznaniu skargi A.C., uchylił decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z dnia 8 września 2014 r. w przedmiocie podatku od środków transportowych za lata 2009, 2010, 2011, 2012, 2013 r. Jako podstawę prawną orzeczenia Sąd I instancji wskazał art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej jako: "P.p.s.a."
Sąd I instancji przedstawił następujący stan sprawy.
Decyzjami z 8 września 2014 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach utrzymało w mocy decyzje Prezydenta Miasta [A] z dnia 12 marca 2014 r. nr [...] określające A. C. ("skarżący") wysokość zobowiązania w podatku od środków transportowych na rok 2009 w kwocie 9 988 zł, na rok 2011 w kwocie 10 627 zł, na rok 2012 w kwocie 15 676 zł i na rok 2013 w kwocie 18 100 zł.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że w niniejszej sprawie przedmiotem sporu jest ustalenie czy wymienione w ww. decyzjach organu I instancji środki transportowe mogą zostać zaliczone do kategorii pojazdów specjalnych. Przepis art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z 12 stycznia 1990 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 849; dalej “u.p.o.l.") zwalnia bowiem od podatku od środków transportowych środki transportowe stanowiące m. in. pojazdy specjalne w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym. Organ wyjaśnił, że zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 36 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm., dalej jako "u.p.r.d."), pojazd specjalny to pojazd samochodowy lub przyczepa przeznaczona do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone rzeczy lub osoby związane z wykonywaniem tej funkcji. Według tej definicji istotną cechą pojazdów specjalnych jest ich przeznaczenie. Organ wskazał także, że nie można przy wykładni wymienionego przepisu ograniczyć się tylko do definicji zawartej w art. 2 pkt 36 u.p.r.d., ale odpowiedzi na pytanie, jakie pojazdy są pojazdami specjalnymi należy poszukiwać w innych przepisach z tego zakresu. Kolegium dodało, że kwestie związane z klasyfikacją pojazdów uregulowano w wydanym na podstawie art. 76 ust. 1 pkt 3 u.p.r.d. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (Dz. U. z 2007 r. Nr 137, poz. 968 ze zm., dalej jako "Rozporządzenie").
Organ wskazał, że kwestię ustalenia rodzaju danego środka transportowego (jego przeznaczenia i funkcji) rozstrzyga starosta powiatu - jako organ rejestrujący pojazdy, opierając się przede wszystkim na danych wynikających, ze świadectwa homologacji lub karty pojazdu, a także stosując klasyfikację pojazdów znajdującą się w załączniku nr 4 do Rozporządzenia. Skoro zatem w rozpoznawanej sprawie, z dowodów rejestracyjnych, jednoznacznie wynika, że pozostające własnością skarżącego pojazdy zostały zarejestrowane z wpisem ich rodzaju jako samochody ciężarowe, przyczepa ciężarowa, autobus, ciągnik samochodowy, naczepa ciężarowa, to nie mogą być one uznane przez organ podatkowy za "pojazdy specjalne". Organ dodał przy tym, że uznanie pojazdu za pojazd specjalny powinno nastąpić w sposób odpowiadający przepisom o ruchu drogowym, a nie w postępowaniu podatkowym, nawet jeżeli w potocznym rozumieniu pojazd może być uznawany za "specjalny".