Jak wynika z zaświadczenia Prezydenta Miasta B., prowadzona przez Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "K." s.c. działalność gospodarcza obejmowała wytwarzanie koncentratów spożywczych i ich dystrybucję na terenie kraju, import potrzebnych surowców na cele własnej produkcji, handel artykułami spożywczymi, przemysłowymi, chemią gospodarczą, artykułami drogeryjnymi, warzywami, owocami, produkcję i handel lodami i kakao, handel hurtowy i detaliczny, import - export, usługi spedycyjne, transport krajowy i międzynarodowy, dozorstwo, produkcję i handel wyrobami gumowymi, z tworzyw sztucznych, metalowymi, budowlanymi, drewnianymi, usługi turystyczne i hotelarskie, komis, pośrednictwo z wyłączeniem pośrednictwa pracy, produkcję i handel szybami zespolonymi, stolarkę budowlaną, usługi sprzątania.
Powyższe wskazuje, iż pomimo niewątpliwie szerokiego spektrum działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę "K.", z całą pewnością w jej zakres nie wchodził obrót nieruchomościami. Strona nie kwestionuje, że wypisy z późniejszych wyciągów z ewidencji gospodarczej spółki cywilnej oraz z rejestru krajowego spółki jawnej /powstałej w wyniku przekształcenia spółki cywilnej/ również nie zawierają wymienionego przedmiotu działalności.
Stąd nie jest zasadne uznanie sprzedaży nieruchomości przez wspólników spółki "K." za czynność w ramach wykonywania działalności gospodarczej. Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, iż w 2001 r. jedynie osoby fizyczne zawodowo trudniące się działalnością w zakresie obrotu nieruchomościami mogły zaliczyć przychód ze sprzedaży nieruchomości związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą do przychodu z działalności gospodarczej. W tej sytuacji, w ocenie Sądu, prawidłowe jest stanowisko organów skarbowych, iż dokonana sprzedaż nieruchomości jest osobnym źródłem przychodu niż działalność gospodarcza.
Kolejna kwestia związana jest ze stosowaniem przepisów prawa materialnego do zdarzeń zaszłych, gdy w chwili rozstrzygania /wydania decyzji/ przez organ podatkowy obowiązują przepisy nowe. Zdaniem strony należy stosować znowelizowane przepisy art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zdaniem organu przepisy obowiązujące w dacie powstania przychodu.
Sąd prezentuje pogląd, zgodnie z którym przepisy prawa materialnego, a takimi są przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stosuje się z daty powstania obowiązku podatkowego, chyba że ustawodawca postanowił inaczej. Ustawa zmieniająca art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązuje od 1 stycznia 2003 r. i wyraźnie stanowi, że ma zastosowanie dopiero do opodatkowania dochodów /strat/ uzyskanych za 2003 r.
Przepis art. 22 par. 1 ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw stanowi, iż do spraw wszczętych, a niezakończonych przez organy podatkowe pierwszej instancji przed dniem wejścia w życie tej ustawy, tj. przed 1 stycznia 2003 r. stosuje się przepisy ustawy w brzmieniu nadanym tą ustawą. Nie oznacza to jednak, że powyższe uregulowanie należy odnosić do przepisów prawa materialnego zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Słuszne jest stanowisko organu odwoławczego, iż należało zastosować te przepisy prawa materialnego, które obowiązywały w dacie powstawania obowiązku podatkowego. W zaskarżonej sprawie brak podstaw prawnych, aby stosować przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2003 r., które zaliczają przychody ze sprzedaży nieruchomości będących składnikami majątku związanymi z działalnością gospodarczą do przychodu z prowadzenia tejże działalności.