Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Bogusław Dauter, WSA del. Hanna Kamińska, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej PUH "U." sp. z o.o. z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 7 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Gd 284/03 w sprawie ze skargi PUH "U." sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 22 stycznia 2003 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2001 rok 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od PUH "U." sp. z o.o. z siedzibą w S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 1.200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 grudnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę Przedsiębiorstwa Usługowo-Handlowego "U." sp. z o.o. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2001 r.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż odwoławczy organ podatkowy zasadnie odmówił skarżącej spółce zaliczenia do kosztów prowadzonej przez nią działalności gospodarczej wydatków stanowiących: 1/ podatek rolny, 2/ czynsz dzierżawy nieruchomości o powierzchni 507,0102 ha zapłacony Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Sąd podzielił stanowisko organów podatkowych, iż sporne wydatki zostały poniesione w wykonaniu zobowiązania osoby trzeciej tj. Andrzeja G., bowiem skarżąca spółka nie zawarła ważnej umowy dzierżawy nieruchomości w drodze cesji gdyż nie uzyskała zgody Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa na powyższą cesję. Odnośnie podatku rolnego Sąd stwierdził, iż skarżąca faktycznie dokonała wpłaty kwoty 7.576,40 zł zaś pozostałą kwotę podatku uiścił Andrzej G. Jednakże powyższy wydatek nie mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów bowiem Spółka nie była zobowiązana do jego uregulowania. Zobowiązanym był Andrzej G. będący prawnym dzierżawcą spornego terenu. W ocenie Sądu faktu tego nie zmienia okoliczność, iż Spółka weszła na część przedmiotowej nieruchomości o pow. 120 ha i obsiała ten teren rzepakiem. Czynność ta była przysporzeniem majątku dzierżawcy tj. Andrzejowi G.
W skardze kasacyjnej spółka "U." zaskarżyła wyrok Sądu pierwszej instancji w całości i zarzuciła mu naruszenie prawa materialnego tj. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez niewłaściwe jego zastosowanie.
Powołując się na powyższą podstawę skargi kasacyjnej wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wywodzi, iż w sprawie niewłaściwie przyjęto, że art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajduje zastosowania. Twierdzi, iż wprawdzie nie doszło do ostatecznego przejęcia praw i obowiązków wynikających z umowy dzierżawy z dnia 20 lipca 2001 r. jednakże w momencie ponoszenia wydatku spółka miała podstawy by przypuszczać, że w przyszłości osiągnie z tego tytułu przychody. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w G. wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny, zważył co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Zarzut niewłaściwego zastosowania prawa służy podważeniu zgodności ustalonego w sprawie stanu faktycznego ze stanem hipotetycznym wyrażonym w normie prawnej przy uwzględnieniu treści i znaczenia normy prawnej przyjętej przez Sąd pierwszej instancji. Błędne zastosowanie przepisów materialnoprawnych każdorazowo w zasadzie pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy. Oznacza to brak możliwości skutecznego powoływania się na zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, o ile równocześnie nie zostaną zakwestionowane ustalenia faktyczne, na których oparto skarżone rozstrzygnięcie. Innymi słowy stwierdzić należy, iż co do zasady brak skutecznego podważenia oceny legalności poczynionych w sprawie ustaleń stanu faktycznego wyklucza możliwość oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego przez ich błędne zastosowanie.
Autor skargi kasacyjnej kwestionując stosowanie wskazanego w skardze przepisu prawa materialnego nie podważył okoliczności faktycznych, na gruncie których przepis ten stosowano. Czyni to w konsekwencji zarzut ten za nieskuteczny. Przesądza o tym treść art. 183 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym Naczelny Sąd Administracyjny, poza niezachodzącymi w tej sprawie przypadkami nieważności postępowania, związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd ten poza wskazane wyżej granice, które określił skarżący, wyjść nie może. Nie może tym samym samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej ani też ich uściślać, bądź w inny sposób korygować.
Skoro w przedmiotowej sprawie nie podważono ustaleń faktycznych, które legły u podstaw zaskarżonego wyroku to tym samym odpadła możliwość oceny poprawności zastosowania wskazanego w sprawie przepisu prawa materialnego.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 i art. 204 pkt 1 p.p.s.a, orzekł jak w sentencji.