Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędziowie NSA Jacek Brolik (sprawozdawca), WSA del. Hanna Kamińska, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 16 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. i E. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 17 sierpnia 2007 r. sygn. akt I SA/Kr 818/06 w sprawie ze skargi A. i E. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 20 marca 2006 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz A. i E. S. kwotę 4.952 (cztery tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2007 r., sygn. akt I SA/Kr 818/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę E. i A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 20 marca 2006 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r.
Ze stanu faktycznego sprawy administracyjnej przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że decyzją z dnia 12 grudnia 2005 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. określił podatnikom wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 266 296,90 zł. Określona tą decyzją kwota zobowiązania powstała na skutek zaniżenia dochodu przez A. S. osiągniętego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, a wykazanego we wspólnym zeznaniu podatkowym skarżących za 2001 r. Podatnik - A. S. uzyskał dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz najmu i dzierżawy. W toku kontroli skarbowej przeprowadzonej u A. S. organ pierwszej instancji stwierdził zawyżenie kosztów uzyskania przychodów o kwotę 5. 713,35 zł dotyczącą wydatków z tytułu opłat za energię elektryczną związanych z budową restauracji "J." w Z. Nadto uznano, że podatnik nie wykazał przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości w wysokości 1.474 657,59 zł (1/2 wartości sprzedaży dokonanej wspólnie z R.B.). Organ podatkowy pierwszej instancji skonstatował także, że ilość umów sprzedaży nieruchomości i częstotliwość ich zawierania wskazuje na to, że A.S. prowadził działalność gospodarczą w tym zakresie a uzyskane przychody mieszczą się w ustawowym źródle przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; zwanej dalej w skrócie u.p.d.o.f.). Organ podatkowy uznał także, że nie ma zastosowania do podatnika przepis art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a u.p.d.o.f. mówiący o zwolnieniu od podatku przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c u.p.d.o.f.
Decyzją z dnia 20 marca 2006 r. Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy powyższe rozstrzygnięcie, popierając w pełni stanowisko i argumentacje organu pierwszej instancji, że podatnik prowadził działalność gospodarczą polegającą na budowie i sprzedaży mieszkań i garaży.
W skardze na powyższą decyzję skarżący zarzucili naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a to art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. w związku z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. z 1988 r. nr 41, poz. 324 ze zm.) poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że skarżący dokonał sprzedaży nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz art. 21 ust. 1 pkt 32 u.p.d.o.f. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że skarżącego nie obejmuje przedmiotowe zwolnienie.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji w pierwszej kolejności przywołał orzeczenia WSA w Krakowie dotyczące skarżących w przedmiocie podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 2000 r. (wyroki z dnia 21 października 2004 r., sygn. akt I SA/Kr 969,970/02), za 2001 r. (wyrok z dnia 17 sierpnia 2007 r., sygn. akt I SA/Kr 1/06) oraz podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. (wyrok z dnia 30 stycznia 2007 r., sygn. akt I SA/Kr 941/04). Biorąc pod uwagę powyższe wyroki oraz stan faktyczny rozpoznawanej sprawy Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż o fakcie zakwalifikowania sprzedaży nieruchomości w roku 2001, jako sprzedaży w ramach działalności gospodarczej świadczy przede wszystkim rozmiar i ilość dokonanych sprzedaży, a także ciągłość i zorganizowany charakter tej działalności. Zdaniem Sądu, organy wykazały, iż budowa budynku mieszkalnego nie miała charakteru prywatnego i nie była przeznaczona na własne cele mieszkaniowe, o czym świadczy późniejsza sprzedaż lokali i garaży w tym budynku. Podatnik nie tylko zgłosił ją do ewidencji działalności gospodarczej, ale także zatrudnił pracowników i ogłaszał chęć sprzedaży mieszkań.