Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r.
Tezy

Na zasadach przewidzianych w art. 28 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ może zostać opodatkowany tylko taki przychód ze sprzedaży nieruchomości, który nie został uzyskany w ramach działalności gospodarczej.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Edyta Anyżewska (spr.), Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Mariusza C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 31 stycznia 2006 r. sygn. akt I SA/Wr 1172/04 w sprawie ze skargi Mariusza C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 7 czerwca 2004 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Mariusza C. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 5.400 (kwotę pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/9

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę Mariusza Cz. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 7 czerwca 2004 r. którą utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-F. z dnia 15 marca 2004 r. określającą Mariuszowi Cz. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. w wysokości (...) zł. W toku postępowania podatkowego ustalono, że strona w 1998 r. sprzedała trzy nieruchomości uzyskując przychód w kwocie (...) zł, opodatkowując go stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, tj. 10 procent zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Organ podkreślił, że strona nabyła i po okresie nieznacznie przekraczającym rok sprzedała trzy nieruchomości ze znacznym zyskiem, przy czym w latach następnych dokonała kolejnych sprzedaży nieruchomości - w 1999 r. - pięciu, w 2000 r. - trzech. Aktywność podatnika w zakresie obrotu nieruchomościami wykonana była zatem w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania tych czynności w sposób ciągły. Tym samym strona czyniła zadość zasadzie racjonalnego gospodarowania, kupując, a następnie sprzedając nieruchomości ze znacznym zyskiem /72,8 procent, 251,2 procent, 325 procent zysku w 1998 r./. Zakupione nieruchomości strona wydzierżawiała, a w umowach dzierżawy zastrzegano prawo pierwokupu dla dzierżawcy, z czego skorzystało dwóch dzierżawców. Zdaniem organu odwoławczego przychody ze sprzedaży nieruchomości w 1998 r. należało zakwalifikować jako przychody uzyskane z pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym. Odnosząc się do zarzutu strony, że kierowała się uzyskaną odpowiedzią z urzędu skarbowego na złożone w toku postępowania podatkowego pytanie organ wyjaśnił, że informacja dotycząca stosowania przepisów prawa podatkowego nie ma w sprawie zastosowania, bowiem uzyskana została w dniu 13 lutego 2002 r. podczas gdy wyboru opodatkowania strona dokonała w 1998 r., ponadto podatnik nie poinformował, iż toczy się w stosunku do niego postępowanie podatkowe.

Organ odwoławczy podzielił także stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego, który nie uznał za koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości prowizji z tytułu pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości wypłaconej jakoby pośrednikowi Friedhelmowi K. Organ wskazał na posługiwanie się przez stronę przetłumaczonymi oświadczeniami, brakiem wiarygodności faktu posługiwania się przez stronę pośrednikiem przy sprzedaży nieruchomości, skoro dwie z tych nieruchomości zostały sprzedane podmiotom je wydzierżawiającym, mającym zagwarantowane prawo pierwokupu, a trzecia - pracodawcy strony. Nadto organ wskazał na brak realności kwoty prowizji, która miała wynosić (...) DM, a po przyporządkowaniu jej do poszczególnych transakcji wynosiłaby 22 procent przy pierwszej transakcji, 42 procent - przy drugiej i 55 procent ceny sprzedaży przy trzeciej transakcji, co skutkowałoby wyższym zyskiem pośrednika, aniżeli strony jako sprzedawcy. Przeprowadzona analiza porównawcza wykazała, że prowizja firm trudniących się obrotem nieruchomościami na rynku wrocławskim wynosi od 1-3 procent wartości nieruchomości. W związku z tym organ uznał, że nie ma wpływu na wynik sprawy nieskuteczne przeprowadzenie przez Ministerstwo Finansów dowodu z informacji dotyczącej opodatkowania przedmiotowej kwoty przez pośrednika w Niemczech. Nie zgodził się organ również z zarzutem braku właściwości organu I instancji do przeprowadzenia postępowania podatkowego. Wskazał, że w dniu 1 stycznia 2001 r. miejsce zamieszkania strony znajdowało się w W. przy ul. B. Miejsce zamieszkania strony potwierdzają dokonane przez stronę zgłoszenia indentyfikacyjne/aktualizacyjne, rejestracyjne w zakresie podatku do towarów i usług, zeznania roczne za lata 1998-2000 o uzyskanym dochodzie, a także uzyskiwanie przez stronę przychodów ze stosunku pracy przez cały 1998 r., dzierżawy nieruchomości, przychody z pozarolniczej działalności objęte przedmiotową sprawą. Organ podkreślił, że okoliczności sprawy wskazują, że strona prowadziła na terenie Polski "interesy" wymagające dużego zaangażowania czasowego. W konsekwencji, zdaniem organu, strona podlegała w 1998 r. nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ zauważył, że strona dopiero po 12 miesiącach postępowania zakwestionowała właściwość organu podatkowego.

Strona 1/9