2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w zaskarżonym wyroku stwierdził, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 1 października 2003 r. nie narusza prawa. Sąd przytoczył przepis art. 22 ust. 8 ustawy podatkowej w brzmieniu obowiązującym w 1997 roku, stosownie do którego, kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 7 tego przepisu. Sąd zauważył także, że stosownie natomiast do par. 9 pkt 4 i pkt 13 rozporządzenia z dnia 17 stycznia 1997 r. podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji lub wykazu natomiast ustalenie stawek następuje na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów. Sąd przyznał rację organowi podatkowemu II instancji, iż w ewidencji środków trwałych załączonej do protokołu kontroli działalności gospodarczej spółki cywilnej "R.", odpisy amortyzacyjne zostały ujęte w kwocie niższej niż wskazana w późniejszym wniosku skarżących. Sąd ocenił zatem stanowisko zajęte w tej kwestii przez organy podatkowe za słuszne.
Sąd ocenił także jako prawidłowe stanowisko organów podatkowych, stosownie do którego w myśl art. 26 ust. 1 pkt 8 i ust. 3 ustawy podatkowej, odliczenie od dochodu, czyli podstawy opodatkowania, podlegały wydatki poniesione w roku podatkowym na budowę stanowiącego współwłasność budynku mieszkalnego wielorodzinnego, z przeznaczeniem znajdujących się w nim co najmniej pięciu lokali mieszkalnych do wynajęcia oraz wydatki na zakup działki pod budowę budynku, powinna następować proporcjonalnie do udziału we współwłasności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny argumentował ponadto, że przez pojęcie "budowa", o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 28 ustawy podatkowej, należy rozumieć proces mający na celu powstanie budynku. Wydatkami na taką budowę są zatem, jedynie środki przeznaczone na finansowanie przedsięwzięcia inwestycyjnego, którego rezultatem jest nowy obiekt budowlany, noszący minimum cech pozwalających uznać go za budynek mieszkalny.
3. W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca 2005 r., podatnicy zaskarżyli wskazany powyżej wyrok w całości, zarzucając mu:
1/ naruszenie prawa materialnego, to jest:
- art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych polegające na przyjęciu, iż ulga podatkowa z tytułu budowy co najmniej pięciu mieszkań do wynajęcia przysługuje współwłaścicielom nieruchomości, nawet tym, którzy stali się współwłaścicielami nieruchomości w dniu 31 grudnia 1997 r.;
- art. 13 pkt 2-8 ustawy podatkowej, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że amortyzacja środka trwałego budynków używanych przyjętych w spółce cywilnej "R." powinna być dokonywana w rozliczeniu podatkowym osób fizycznych, pomimo, że zgodnie z przyjętą tabelą amortyzacyjną, amortyzację ujęto dla budynków używanych w okresie 10 lat, a to powoduje, iż dopuszczono się rażącego naruszenia prawa, gdyż organowi podatkowemu nie wolno narzucać sposobu oraz okresu amortyzacji jeżeli podatnik wybierze sposób ich rozliczenia zgodnie z prawem i w tym zakresie stanowi to naruszenie przepisów prawa materialnego;