- naruszenie przepisu art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 180 par. 1 i art. 187 par. 1 i par. 2 oraz art. 191 tej ustawy poprzez wadliwą ocenę zarzutów skargi z uwagi na stan faktyczny, przez co sanowane zostało rozstrzygnięcie organów skarbowych, oparte na ustaleniach faktycznych, które tam poczyniono z naruszeniem przepisów, zatem w ten sposób rozstrzygano na podstawie wadliwego stanu faktycznego.
Wskazując na powyższe zarzuty, strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej strona skarżąca w sposób obszerny przedstawiła dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie. Podniosła także, że z zaskarżonym wyrokiem nie można się zgodzić gdyż został on oparty na niepełnym materiale dowodowym, oraz błędnej interpretacji przepisów podatkowych obowiązujących w 1997 roku.
4. Rozpoznając niniejszą sprawę, Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i wobec tego podlega oddaleniu. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż najistotniejszym elementem skargi kasacyjnej są jej podstawy oraz zarzuty. Decydują one o charakterze tego sformalizowanego środka zaskarżenia oraz wyznaczają jego granice. Mają one co do zasady charakter wiążący dla Naczelnego Sądu Administracyjnego, co wynika z art. 183 par. 1 p.p.s.a. W związku z treścią tego przepisu, Sąd kasacyjny jest związany granicami skargi kasacyjnej i tym samym nie jest uprawniony do rozszerzenia lub uzupełnienia powołanych przez skarżącego podstaw kasacyjnych oraz zarzutów.
W rozpoznawanej skardze kasacyjnej jej autor, jako podstawę zarzutów w niej zawartych wskazał na art. 174 pkt 1 p.p.s.a., stosownie do którego, skargę kasacyjną oprzeć można naruszeniu przez sąd prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Prawidłowe wskazanie podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 1 polega więc na określeniu konkretnych przepisów prawa, które w ocenie strony wnoszącej skargę kasacyjną zostały naruszone przez sąd, jak również wskazanie sposobu ich naruszenia, poprzez określenie czy naruszenie nastąpiło przez błędną wykładnię czy też błędne zastosowanie wymienionej normy prawnej.
Pierwszy zawarty przez stronę w skardze kasacyjnej zarzut dotyczy naruszenia art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Autor skargi kasacyjnej formułując ten zarzut nie sprecyzował jednak, czy naruszenie tego przepisu przez Sąd polega na błędnej wykładni czy też niewłaściwym zastosowaniu. Brak wskazania sposobu naruszenia nie spełnia wymogów art. 174 pkt 1 p.p.s.a. mimo, że podstawy kasacji stanowią element istotny tego środka zaskarżenia. W konsekwencji czyni to zarzut nieskutecznym i uniemożliwia dokonanie jego merytorycznej kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny.
Drugi ze wskazanych w skardze kasacyjnej zarzutów dotyczy naruszenia przez Sąd, przez niewłaściwe zastosowanie, art. 13 pkt 2-8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 1997 toku. W ocenie strony wnoszącej skargę kasacyjną, naruszenie to miało polegać na nieprawidłowym przyjęciu przez Sąd, że amortyzacja środka trwałego budynków używanych przyjętych w spółce cywilnej "R." powinna być też uwzględniona w rozliczeniu podatkowym osób fizycznych. Zarzut ten jednak, również nie został podniesiony w sposób skuteczny, a więc umożliwiający Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu dokonanie jego merytorycznej oceny. Należy bowiem zauważyć, że ani organy podatkowe, wydając zaskarżoną decyzję, ani Wojewódzki Sąd Administracyjny nie stosowały wskazanego powyżej art. 13 pkt 2-8 ustawy podatkowej. Rolą sądu administracyjnego jest kontrola stosowania norm prawa materialnego, w tym wypadku przez organy podatkowe. Zarzuty natomiast zawarte w skardze kasacyjnej, jako skierowane przeciwko wyrokowi sądu I instancji formułowane powinny być z kolei z uwzględnieniem przepisów zastosowanych przez ten sąd w procesie sądowej kontroli działań administracji. Skoro art. 13 pkt 2-8 nie stanowił podstawy materialnoprawnej zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 1 października 2003 r., zastosowania tych norm nie badał także Wojewódzki Sąd Administracyjny oceniając zgodność tej decyzji z prawem. Tym samym Sąd nie mógł norm tych naruszyć.
Na uwzględnienie nie zasługuje także trzeci wskazany przez stronę skarżącą zarzut skargi kasacyjnej. Do zarzutów naruszenia przez Sąd prawa materialnego strona skarżąca zaliczyła w tym miejscu uchybienie art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 180 par. 1 i art. 187 par. 1 i 2 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej. Mając jednak na uwadze przedmiot i treść zawartych w tych przepisach norm, w tym w szczególności art. 151 p.p.s.a., należy powiedzieć, że nie mieszczą się one w kategorii norm prawa materialnego. Dlatego ten zarzut kasacyjny również nie został skutecznie podniesiony i pozostaje poza kontrolą merytoryczną Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zgodnie bowiem z treścią powołanego powyżej art. 183 p.p.s.a., sąd kasacyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, w oparciu o prawidłowo sformułowane w niej zarzuty, chyba że zachodzi nieważność postępowania, co w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.