Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r.
Tezy

1. Ponieważ przepis art. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie zwalniał ogólnie od podatku świadczeń pracodawcy stanowiących zwrot pracownikowi kosztów dojazdów do pracy, zatem, skoro świadczenie takie, wypłacane policjantowi - zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ - obciąża pracodawcę, to jednak jest świadczeniem pieniężnym ponoszonym de facto za pracownika, a więc stanowi ono przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Jeżeli sędzia poniesie - za zatrudniający go sąd - wydatki związane z przejazdem do pracy, które następnie zostaną mu zwrócone, to tego rodzaju przychody pieniężne nie mogą być uznane za przychody ze stosunku służbowego sędziego w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie powodują one bowiem ze zrozumiałych względów przysporzenia majątkowego po stronie sędziego, a ponadto nie mieszczą się w pojęciu świadczeń pieniężnych "ponoszonych za pracownika" oraz "innych nieodpłatnych świadczeń", o których mowa w art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędzia WSA del. Bożena Dziełak, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2006 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 21 stycznia 2005 r., sygn. akt I SA/Łd 1044/04 w sprawie ze skargi Małgorzaty D. i Włodzimierza D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 8 września 2004 r., (...) w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i oddala skargę, 2) zasądza od Małgorzaty D. i Włodzimierza D. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. kwotę 100 /sto/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/5

Wyrokiem z dnia 21 stycznia 2005 r., I SA/Łd 1044/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną przez Małgorzatę D. i Włodzimierza D. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 8 września 2004 r. w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. i zasądził od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. na rzecz skarżących kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Jako podstawę prawną powołano art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "a" i art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm.; w skrócie: p.p.s.a./.

Uzasadniając rozstrzygnięcie, Sąd przedstawił przebieg postępowania, podając w tych ramach, że Skarżący domagali się stwierdzenia nadpłaty w związku z niesłusznym ich zdaniem pobraniem przez płatnika /Komendę Powiatową Policji Powiatu Ł. w K./ podatku od otrzymanych w 2002 r. kwot z tytułu zwrotu kosztów dojazdu do służby. Decyzją z dnia 13 maja 2004 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w D. odmówił stwierdzenia nadpłaty, uznając, że kwota ta stanowi przychód ze stosunku służbowego w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm.; w skrócie: u.p.d.o.f./. Konsekwencją zakwalifikowania tego świadczenia do przychodów ze stosunku służbowego jest możliwość obliczania kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 2a lub art. 22 ust. 11 u.p.d.o.f. W zeznaniu podatkowym za 2002 r. Skarżący, zgodnie z art. 22 ust. 2a u.p.d.o.f., zastosowali podwyższone koszty uzyskania przychodu ze względu na zamieszkiwanie poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. Zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidywały zwolnienia od podatku zwróconych pracownikowi przez pracodawcę kwot z tytułu kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i w efekcie brak jest podstaw do stwierdzenia nadpłaty za 2002 r., gdyż według art. 11 u.p.d.o.f. przychodami są otrzymywane lub pozostawione do dyspozycji w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne, a takim przychodem są otrzymywane w roku podatkowym kwoty z tytułu zwrotu kosztów dojazdu do pracy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji wskazując, że zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby, należy zakwalifikować do przychodu ze stosunku służbowego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. Natomiast za przychody ze stosunku służbowego, określone w art. 12 ust. 1 tejże ustawy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona. Organ odwoławczy wskazał, że do końca 2002 r. żadne przepisy podatkowe nie przewidywały zwolnienia od podatku dochodowego zwróconych pracownikowi przez pracodawcę kwot z tytułu kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy. Dopiero art. 1 pkt 14 lit. "a" ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 141 poz. 1182; w skrócie: ustawa nowelizująca/ w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.f. dodano pkt 112 lit. "a", na mocy którego od 1 stycznia 2003 r. zwrot kosztów dojazdu funkcjonariusza Policji do miejsca pełnienia służby - korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego. Natomiast w poprzednim stanie prawnym zwrot kosztów przejazdu stanowił przychód ze stosunku pracy i podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Strona 1/5