Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Grzegorz Krzymień (sprawozdawca), Sędzia NSA Krystyna Nowak, Sędzia NSA Jan Rudowski, Protokolant Anna Dziewiż, po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Teresy R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 2862/05 w sprawie ze skargi Teresy R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 22 sierpnia 2005 r. (...) w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Teresy R. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 900,00 (słownie: dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 7 lutego 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, III SA/Wa 2862/05, oddalił skargę Teresy R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 22 sierpnia 2005 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. Jak wskazano w uzasadnieniu powyższego wyroku, organy podatkowe ustaliły, iż Teresa i Ryszard R. nabyli w 1998 r. od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa nieruchomość składającą się z gruntu oraz usytuowanego na nim osiemnastorodzinnego, trzykondygnacyjnego /dwie kondygnacje wybudowane, trzecia w budowie/ budynku mieszkalnego w stanie surowym. Po dokonaniu podziału nieruchomości, w 2000 r. Skarżący ustanowili odrębną własność dwunastu lokali oraz sprzedali dwa lokale mieszkalne wraz z przynależnymi pomieszczeniami /strychem i piwnicą/ i związanymi z nimi prawami oraz niezabudowanymi działkami. W 2001 r. dokonali sprzedaży kolejnych czterech nieruchomości i praw majątkowych. Z treści aktów notarialnych dotyczących umów sprzedaży ww. nieruchomości wynikało, że już w 1998-1999 r. Skarżący zawierali przedwstępne umowy sprzedaży z przyszłymi nabywcami lokali. Powołując się na definicję działalności gospodarczej zawartą w art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej /Dz.U. nr 101 poz. 1178 ze zm./ oraz w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 11 października 1996 r., III RN 41/96, Dyrektor Izby Skarbowej uznał, iż w 2001 r. Skarżąca prowadziła działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży lokali mieszkalnych i związanych z nimi praw oraz niezabudowanych działek. Skoro bowiem - zdaniem organu - czynności te wykonywane były wielokrotnie i w celach zarobkowych, to w sprawie nie miał zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ - zwanej dalej p.d.o.f. - w brzmieniu obowiązującym w 2001 r., a uzyskane przez Skarżącą przychody podlegały opodatkowaniu na zasadach ogólnych jako przychody z działalności gospodarczej. Kwotę przychodu organy podatkowe ustaliły w oparciu o akty notarialne z dnia 8 maja 2001 r., z dnia 25 września 2001 r., z dnia 6 listopada 2001 r. oraz z dnia 4 grudnia 2001 r., a kwotę nakładów poniesionych na dokończenie zakupionego budynku na podstawie przedstawionych przez Stronę dokumentów. Odnosząc się do zarzutów Strony dotyczących nieuznania za koszt własnego wkładu pracy organ podatkowy powołał się na art. 23 ust. 1 pkt 10 p.d.o.f., w którym wskazano, iż w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów znajduje się m.in. wartość pracy własnej podatnika, jego małżonka oraz małoletnich dzieci. Organy uznały ponadto za bezprzedmiotowe żądanie podatnika przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność wartości nakładów poczynionych na wykończenie budynku. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, w przedmiotowej sprawie taka konieczność nie istniała, skoro wartość pozostałych nakładów /poza pracą własną podatnika/ przyjęto na podstawie dostarczonych przez niego rachunków i faktur i uznano je za koszt uzyskania przychodów.