Skarga kasacyjna na postanowienie WSA w Gliwicach w sprawie ze skargi Krystiana R. na uchwałę Rady Miejskiej M. , (...) w przedmiocie opłaty targowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędziowie NSA Sylwester Marciniak, Krystyna Nowak (spr.), Protokolant Natalia Prałat, po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Krystiana R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 kwietnia 2005 r., sygn. akt I SA/Gl 548/05 w sprawie ze skargi Krystiana R. na uchwałę Rady Miejskiej M. z dnia 30 listopada 2004 r., (...) w przedmiocie opłaty targowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/3

Postanowieniem z 18 kwietnia 2005 r. I SA/Gl 584/05, podjętym na posiedzeniu niejawnym, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odrzucił skargę Krystiana R. na uchwałę Rady Miejskiej M. z dnia 30 listopada 2004 r. (...) w przedmiocie opłaty targowej.

Z uzasadnienia postanowienia wynikało, że pismem z 23 lutego 2005 r. skierowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, Krystian R. przedstawiający się jako "radny gminy M." wniósł skargę na uchwałę Rady Miejskiej M. z dnia 30 listopada 2004 r. (...) w przedmiocie opłaty targowej. Podniósł zarzutu sprzeczności par. 4 wspomnianej uchwały w części dotyczącej opłaty targowej z ustawą z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /t.j. Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84 ze zm./, a w szczególności z art. 15 tej ustawy. W treści skargi nie wskazał jednak jaki jego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone zaskarżoną uchwałą. Również w "wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa osób trzecich" z dnia 14 grudnia 2004 r. skierowanym do Rady, a poprzedzającym wniesienie skargi, skarżący radny nie wskazał interesu prawnego ani uprawnienia, które miałyby być naruszone zaskarżoną uchwałą zarówno w stosunku do niego jak i osób trzecich.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ - zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., uprawnienie do wniesienia skargi przysługuje każdemu, kto ma w tym interes prawny, a ponadto prokuratorowi, Rzecznikowi Praw Obywatelskich oraz organizacji społecznej w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym /par. 1/. Uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi /par. 2/.

W myśl zatem art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591/, każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego /ust. 1/. Skargę na uchwałę lub zarządzenie, o których mowa w ust. 1, można wnieść do sądu administracyjnego w imieniu własnym lub reprezentując grupę mieszkańców gminy, którzy na to wyrażą pisemną zgodę /ust. 2a/.

Mając na uwadze przytoczone wyżej regulacje prawne Sąd stwierdził, że skarga wniesiona w sprawie przez Krystiana R., będącego radnym Gminy byłaby dopuszczalna gdyby skarżący wykazał, po pierwsze - własny interes prawny bądź uprawnienie naruszone zaskarżoną uchwałą, po drugie - interes prawny bądź uprawnienie grupy mieszkańców gminy naruszone tą uchwałą.

Co do zasady przywołane wyżej przepisy nie wykluczały bowiem sytuacji, w której skarga do sądu administracyjnego wniesiona zostaje przez radnego gminy i dotyczy uchwały Rady, której jest członkiem, nie mniej jednak dla skuteczności takiej skargi musi zostać spełniony jeden z przywołanych wyżej warunków. Analiza akt sprawy pozwoliła przyjąć, że Krystian R. nie wskazał, że zaskarżona uchwała w jakikolwiek sposób narusza jego własny interes prawny bądź uprawnienie. Skarżący nie wykazał również, że takowy interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone w stosunku do osób trzecich, o których wspomniał w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. W aktach sprawy nie stwierdzono bowiem jakiegokolwiek dokumentu noszącego znamiona pisemnej zgody grupy mieszkańców, o której mowa w art. 101 ust. 2a ustawy o samorządzie gminnym.

Strona 1/3