Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Andrzej Grzelak (spr.), Sędzia NSA Krystyna Nowak, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "T." sp. z o.o. w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Gd 572/03 w sprawie ze skargi "T." sp. z o.o. w G. na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 8 kwietnia 2003 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "T." sp. z o.o. w G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
II FSK 928/06
Uzasadnienie
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 grudnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Gd 572/03, oddalił skargę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością "T." z siedzibą w G. na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 8 kwietnia 2003 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 rok. Zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzją utrzymano w mocy rozstrzygnięcie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 19 grudnia 2002 r. określające spółce wysokość straty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 rok oraz nadpłatę w podatku dochodowym od osób prawnych za ten rok. Organy podatkowe w rozpoznawanej sprawie ustaliły, że skarżąca spółka zawarła w dniu 30 listopada 1999 r. z Danielem J. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą P.H.U. "K.", w formie aktu notarialnego, umowę sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz prawa własności budynku znajdującego się na tym gruncie, a stanowiącego odrębną nieruchomość. W umowie tej zawarto także wniosek o wpisanie w księdze wieczystej jako użytkownika wieczystego gruntu oraz właściciela znajdującego się na tym gruncie budynku stanowiącego odrębną nieruchomość Daniela J. Przedmiotowa nieruchomość, położona w G. przy ulicy C., stanowiła w dacie zawarcia umowy sprzedaży miejsce prowadzenia działalności przez spółkę. Część ceny określonej w umowie, to jest 100.000 złotych została zapłacona jako zadatek jeszcze przed zawarciem przedmiotowej umowy sprzedaży. Pozostała część ceny, w kwocie 369.733 złotych, stosownie do postanowień umowy, miała zostać zapłacona do dnia 31 maja 2000 r. Do tej daty miało nastąpić również wydanie przedmiotu umowy. Określone w umowie terminy nie zostały dotrzymane. W związku z tym, strony umowy zawarły w dniu 5 maja 2000 r. i w dniu 18 lipca 2000 r. ugody, stosownie do których, termin wydania rzeczy określono na dzień 31 stycznia 2001 r., zaś pozostałą do zapłacenia cenę kupujący zobowiązał się zapłacić w czterech ratach. W związku z opisywaną transakcją spółka wystawiła dwie faktury VAT, z dnia 9 października 2000 r. na kwotę 300.000 złotych oraz fakturę z dnia 29 grudnia 2000 r. na kwotę 169.733 złotych. Sprzedaż natomiast przedmiotowej nieruchomości spółka zaksięgowała pod datą 31 maja 2000 r. uznając, iż dla celów podatkowych przychody dokonanej sprzedaży oraz koszty z nią związane wystąpiły w roku 2000, a nie w dacie zawarcia umowy, to jest w dniu 30 listopada 1999 r. Organy podatkowe jednak nie zgodziły się z tym stanowiskiem. W ocenie organów podatkowych to w dacie zawarcia umowy sprzedaży, czyli w dniu 30 listopada 1999 r. spółka uzyskała należny przychód w wysokości ceny sprzedaży wskazanej w tym kontrakcie. W rozpoznawanej sprawie zastosowano przepis art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/.
2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w zaskarżonym wyroku ocenił, że decyzja Izby Skarbowej w G. z dnia 8 kwietnia 2003 r. nie narusza prawa. Sąd w dalszej kolejności wskazał, iż przedmiotem sporu rozpoznawanej sprawy jest interpretacja norm wynikających z art. 12 ust. 3 ustawy podatkowej, a konkretnie użytego w tym przepisie sformułowania "przychody należne". Rozstrzygnięcia wymaga więc kwestia, czy skarżąca spółka uzyskała przychód należny ze sprzedaży nieruchomości zawartej aktem notarialnym w dniu 30 listopada 1999 r. w tym roku, czy też w latach 2000-2001, kiedy to kupujący zapłacił cenę w związku z tą transakcją. W dalszej kolejności Sąd przytoczył treść art. 12 ust. 3 ustawy podatkowej, stosownie do którego za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Sąd w dalszej kolejności argumentował, iż użyte przez ustawodawcę w omawianym przepisie sformułowanie "przychody należne" jest tożsame z pojęciem "wierzytelność" w prawie cywilnym, czyli przysługującym wierzycielowi prawie do zaspokojenia przez dłużnika w określony sposób na przykład, przez zapłatę. Na tej podstawie Sąd wyraził pogląd, stosownie do którego, za przychody należne w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy podatkowej należy uznać istniejące wierzytelności. Z treści tego przepisu nie wynika, zdaniem Sądu, jakoby ustawodawca zastrzegł, że aby daną wierzytelność uznać za przychód należny, musi ona spełniać jeszcze dodatkowy wymóg wymagalności. W ocenie Sądu zatem, skoro skarżąca spółka dokonała sprzedaży nieruchomości stanowiącej środek trwały w dniu 30 listopada 1999 r., to z tą datą otrzymała przychód należny, stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy podatkowej, w wysokości ustalonej ceny sprzedaży, bez znaczenia kiedy faktycznie doszło do jej zapłaty.