Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Sędziowie NSA Stanisław Gronowski (spr.) Małgorzata Korycińska Protokolant Bogusław Piszko po rozpoznaniu w dniu 18 października 2011 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej we W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 11 marca 2010 r. sygn. akt III SA/Wr 858/09 w sprawie ze skargi H. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia kary pieniężnej 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we W.; 2) odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 11 marca 2010 r., sygn. akt III SA/Wr 858/09, wydanym w sprawie ze skargi H. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia kary pieniężnej, uchylono zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego we W. z dnia [...] września 2009 r. nr [...].
Wyrok zapadł na tle następującego stanu faktycznego sprawy:
Ostateczną decyzją Naczelnika Urzędu Celnego we W. z dnia [...] sierpnia 2008 r. nałożono na H. K., zwanego dalej "skarżącym", karę pieniężną w kwocie 3.000 zł z tytułu wykonywania w dniu [...] października 2007 r. transportu drogowego bez wymaganej licencji oraz bez uiszczenia opłaty za korzystanie z dróg krajowych. Jako podstawę prawną dla nałożenia kary pieniężnej organ wskazał przepisy art. 92 ust. 1 i 4 oraz pkt 1.1 oraz pkt 4.1 załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) - zwanej "utd".
Pismem z dnia [...] czerwca 2009 r. skarżący zwrócił się do Urzędu Celnego we W. z wnioskiem o umorzenie kary pieniężnej, motywując to trudną sytuacją materialną, uniemożliwiającą uregulowanie tej kary.
Ostateczną decyzją Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia kary pieniężnej, utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego we W. z dnia [...] września 2009 r. nr [...], w której odmówiono skarżącemu umorzenia wnioskowanej należności. Jako podstawę prawną decyzji organ wskazał przepis art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Stosownie do tego przepisu organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.
W ocenie organu w sprawie nie zaszły przesłanki dla umorzenia wnioskowanej kwoty.
W następstwie skargi wniesionej przez skarżącego wskazanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. uchylił zaskarżoną decyzję.
Według Sądu pierwszej instancji, rozpoznając wniosek skarżącego o umorzenie należności, organ błędnie zastosował przepis art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Natomiast, zdaniem Sądu pierwszej instancji, w sprawie miały zastosowanie przepisy art. 42 i art. 241 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie sposobu i trybu umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłat należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (Dz. U. Nr 117, poz. 791), a to z uwagi na charakter wspomnianej sankcji finansowej, która jest należnością budżetową. W myśl art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy o finansach publicznych należności pieniężne, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej, przypadające państwowym jednostkom budżetowym, państwowym zakładom budżetowym, państwowym gospodarstwom pomocniczym i państwowym funduszom celowym, mogą być umarzane w całości lub w części, a ich spłata odraczana lub rozkładana na raty, z zastrzeżeniem ust. 7, gdy zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że w postępowaniu egzekucyjnym nie uzyska się kwoty wyższej od kosztów dochodzenia i egzekucji tej należności lub postępowanie egzekucyjne okazało się nieskuteczne. Zgodnie z art. 241 powołanej ustawy przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustawy, o której mowa w art. 244 ust. 1, zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie ustawy w zakresie, w jakim nie pozostają w sprzeczności z przepisami ustawy, nie dłużej jednak niż do dnia 30 czerwca 2006 r.