Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. stwierdzając nieważność uchwały Rady Gminy W. z dnia [...] października 2013 r. na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.) na wstępie wskazał, że wbrew twierdzeniom Rady Gminy W. nie ma podstaw do odrzucenia skargi, gdyż w postępowaniu sądowoadministracyjnym, którego przedmiotem zaskarżenia była uchwała Rady Gminy W., Gminę tę reprezentował Wójt, który podpisał odpowiedź na skargę i udzielił stosownych pełnomocnictw.
Sąd I instancji wskazał, że podstawą prawną określającą zasady i warunki zbiorowego zaopatrzenia w wodę oraz zbiorowego odprowadzania ścieków oraz zasady działalności przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych a także zasady ochrony interesów odbiorców usług stanowi ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r., Nr 123, poz. 858, zwana dalej ustawą).
Sąd I instancji stwierdził, że w rozporządzeniu Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (Dz. U. Nr 127, poz. 886 - zwane dalej: rozporządzeniem), wydanym na podstawie delegacji ustawowej wynikającej z przytoczonej ustawy, odpowiednio w § 13 ust. 2 pkt 1, 3 i 4, ust. 7 pkt 1 postanowiono, że taryfowe ceny i stawki opłat powinny być kalkulowane i różnicowane w taki sposób, żeby zapewnić uzyskanie z wpłat odbiorców usług przychodów na poziomie zapewniającym samofinansowanie się działalności przedsiębiorstwa oraz zysku, eliminację subsydiowania skrośnego (tzn. pokrywanie kosztów jednej z grup taryfowych odbiorców usług przychodami pochodzącymi od innej taryfowej grupy odbiorców - § 2 pkt 2 rozporządzenia) oraz łatwość ustalania i sprawdzania należności za świadczenie usług; różnicowanie cen i stawek opłat, o których mowa w ust. 2, zapewnia się w szczególności przez podział odbiorców usług na grupy taryfowe i przypisanie do poszczególnych grup odpowiadających im planowanych kosztów świadczenia usług. Z uregulowań tych wynika wprost, że taryfa ma zapewnić łatwość obliczania i sprawdzania cen i stawek opłat, a przewidywane opłaty dla grupy odbiorców muszą pozostawać w związku z ponoszonymi kosztami związanymi z ich obsługą.
Sąd I instancji powołując się na powyższe uregulowania oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 2012 r. (sygn. akt II OSK 1946/12, publ. cbosa), i wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 26 kwietnia 2012 r. (sygn.. akt IV SA/Po 1276/11, publ. cbosa) podzielił wywody zawarte w tych orzeczeniach, stwierdzając że celem obowiązku meldunkowego jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania ewidencji ludności. Bezzasadne jest łączenie funkcjonowania ewidencji ludności z zadaniem własnym gminy jakim jest - zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy - zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków. Sąd I instancji wskazał, że z uwagi na brzmienie art. 32 Konstytucji oraz specyfikę obowiązku meldunkowego nie jest możliwe zastosowanie kryterium stałego zameldowania do kalkulowania i różnicowania taryfowych cen i opłat. Eliminacja subsydiowania skrośnego powinna odbywać się na podstawie rzeczywistego użytkowania sieci wodno-kanalizacyjnej, a nie na podstawie ewidencji ludności.