Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego pojazdem niezgłoszonym do licencji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędziowie NSA Janusz Zajda (spr.) del. WSA Inga Gołowska Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej R. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 30 marca 2012 r. sygn. akt III SA/Wr 538/11 w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego pojazdem niezgłoszonym do licencji 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od R. B. na rzecz Dyrektora Izby Celnej we W. 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Transport
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Celnej
Uzasadnienie strona 1/8

Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. wyrokiem z 30 marca 2012 r., sygn. akt III SA/Wr 538/11 oddalił skargę R. B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z [...] lipca 2011 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego pojazdem niezgłoszonym do licencji.

Sąd orzekał w następującym stanie sprawy:

W dniu 2 marca 2011 r. na autostradzie A4 funkcjonariusze celni przeprowadzili kontrolę dokumentów, kierowanego przez M. W. zespołu pojazdów, składającego się z samochodu marki [...] (nr rejestracyjny [...]) oraz przyczepy marki [...] (nr rejestracyjny [...]). Podmiotem wykonującym transport drogowy była firma skarżącego R. R. B. W trakcie kontroli stwierdzono brak karty drogowej za przejazd po drogach krajowych. Kierowca wyjaśnił, że nie miał możliwości jej zakupienia.

Pismem z 24 marca 2011 r. Główny Inspektorat Transportu Drogowego poinformował, że kontrolowany pojazd nie został zgłoszony do udzielonej skarżącemu licencji o nr [...].

Decyzją z [...] maja 2011 r. Naczelnik Urzędu Celnego w L. wymierzył skarżącemu karę 8 000 zł za wykonywanie transportu drogowego pojazdem niezgłoszonym do licencji oraz karę 3 000 zł za wykonywanie transportu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych.

Dyrektor Izby Celnej we W. decyzją z [...] lipca 2011 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W jego ocenie jest ono zasadne i znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, nadto - wbrew stanowisku skarżącego - nie narusza przepisów prawa materialnego wskazanych w ustawie z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (j.t. Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm., dalej: utd), jak również przepisów proceduralnych, w szczególności art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80, oraz art. 107 § 1 i 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej: kpa) w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie i jako taka podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności Sąd wskazał, że art. 42 ust. 1 utd - obowiązujący w dniu zdarzenia - ustanawia obowiązek uiszczenia opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych. Skutkiem prawnym naruszenia powyższego obowiązku jest - stosownie do dyspozycji art. 92 ust. 1 utd - nałożenie kary pieniężnej, przy czym wykaz naruszeń obowiązków lub warunków oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy. Zgodnie z poz. 4.1 załącznika (w wersji obowiązującej w dacie kontroli), wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych obwarowane było karą pieniężną w kwocie 3 000 zł.

Sąd stwierdził, że w trakcie kontroli stwierdzono brak karty drogowej za przejazd po drogach krajowych. Ustalenia te znajdują oparcie zarówno w materiale dowodowym sprawy, jak i nie zostały zakwestionowane przez skarżącego. W ocenie Sądu argumentacja skarżącego, że nie można mu przypisać winy w braku posiadania karty, gdyż w dniu wykonywania transportu drogowego kierowca, pomimo podejmowania prób jej zakupu, nie zdołał jej nabyć, nie może mieć wpływu na wynik rozstrzygnięcia. Obowiązek posiadania karty opłaty drogowej, określony w art. 42 utd, nie uzależnia konieczności jej posiadania od faktycznej możliwości jej nabycia. Skarżący bezpośrednio przed podjęciem się wykonywania transportu drogowego winien nabyć stosowną kartę. Ponadto Sąd stwierdził, że przepisy ustawy o transporcie drogowym nie nakładają na organy administracji publicznej obowiązku ustalenia, czy skarżący miał możliwość nabycia karty opłaty drogowej, czy też takiej możliwości nie miał. Sąd podkreślił, że zadaniem właściwych organów jest jedynie kontrolowanie, czy osoby, na które ustawodawca nakłada obowiązek dokonania stosownej opłaty, w momencie wykonywania transportu drogowego legitymują się stosowną kartą opłaty drogowej. Skarżący wobec niemożności nabycia stosownej karty (awaria samochodu, zmiana trasy) obowiązany był do odstąpienia od wykonywania transportu drogowego lub też do przewidzenia ww. okoliczności i wcześniejszego zabezpieczenia się na ich wypadek np. zakup stosownej karty w innym miejscu, niż przejście graniczne. Tym bardziej, iż przepisy prawa przewidywały możliwość uiszczenia opłaty rocznej, miesięcznej, tygodniowej i dobowej.

Strona 1/8
Inne orzeczenia o symbolu:
6037 Transport drogowy i przewozy
Inne orzeczenia z hasłem:
Transport
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Celnej