Skarga kasacyjna na decyzję Zarządu Województwa Dolnośląskiego w przedmiocie określenia przypadającej do zwrotu kwoty dofinansowania z budżetu Unii Europejskiej
Uzasadnienie strona 13/13

Przedstawiona w skardze kasacyjnej argumentacja, nie wykazała niezasadności stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym w sprawie niniejszej nie było możliwości powierzenia nadzoru autorskiego innemu podmiotowi, niż to zostało uczynione. Tym samym, również nie zostało wykazane, aby zachodziła konieczność lub racjonalna potrzeba zorganizowania przetargu i wyboru w trybie przetargowym i tak jedynej możliwej do wybrania oferty sprawowania nadzoru autorskiego (nie inwestorskiego) przez projektanta.

Należy również odnotować, że z art. 44 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w żaden sposób nie wynika, ile podmiotów może sprawować nadzór autorski wobec tego samego projektu budowlanego, a więc ile z nich mogłoby ewentualnie złożyć oferty w postępowaniu przetargowym. Brak jest też wykazania w skardze kasacyjnej, na czym w niniejszej sprawie miałoby polegać naruszenie tego przepisu, skoro tylko jeden podmiot był uprawniony (i zobowiązany) do prowadzenia nadzoru autorskiego. Nie wiadomo też dlaczego autor skargi kasacyjnej nadzór autorski zdaje się traktować jako podwykonawstwo, choć niewątpliwie czynność ta podwykonawstwem nie jest.

W tym stanie rzeczy, w skardze kasacyjnej nie zostało wykazane, aby Wojewódzki Sąd Administracyjny uchybił podanym w niej przepisom ustawy Prawo zamówień publicznych, jak również art. 44 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, a także Wytycznym programowym - załącznika do uchwały nr 3427/III/09 Zarządu Województwa Dolnośląskiego oraz postanowieniom § 10 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 oraz § 12 ust. 1 umowy o dofinansowanie, a zatem sformułowane w tym zakresie zarzuty skargi kasacyjnej należało uznać za niezasadne

Skarga kasacyjna nie wykazała również, aby Wojewódzki Sąd Administracyjny naruszył prawo przyjmując, że przy ocenie nieprawidłowości w działaniach beneficjentach oraz wymierzaniu korekt finansowych należy brać pod uwagę uzgodnienia z chwili zawarcia umowy o dofinansowanie, a tym samym, że zastosowanie ma Taryfikator obowiązujący w dacie zawarcia tej umowy. W szczególności, podstawą ocen w tej kwestii nie może być zastosowanie wprost do danej sprawy przywołanego w zarzucie art. 26 ust. 1 pkt 15a ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju w zw. z art. 98 rozporządzenia nr 1083/2006. Adresatem tych przepisów nie jest bowiem beneficjent, ale Państwo członkowskie (zgodnie z art. 98 ww rozporządzenia nr 1083/2006) oraz Instytucja Zarządzająca, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 15a u.z.p.p.r., przy czym są to normy kompetencyjne, nie nakładające na beneficjentów żadnych obowiązków, ani nie przyznające im żadnych praw. Powyższe przepisy również nie precyzują, co jest, a co nie jest nieprawidłowością. Tym samym, beneficjent nie może naruszyć tych przepisów, a zatem nie narusza tych przepisów również i Sąd, gdy stwierdza, że nie doszło do ich naruszenia przez beneficjenta.

W przypadku Polski, dofinansowanie jest realizowane w formie umowy, która dotyczy konkretnego zamierzenia, które musi być zakończone w określonym czasie. Stosunki pomiędzy beneficjentem a dotującym są uregulowane przede wszystkim przez umowę, której podstawę stanowią zgodne oświadczenia woli, a która odnosi się do ogółu okoliczności istniejących w chwili jej zawarcia. Tym samym - co do zasady - może ona dotyczyć tylko tego katalogu naruszeń, z powodu których można dokonywać określonych korekt finansowych, który jest znany obu jej stronom w chwili jej zawarcia. Jeżeli strony przewidują, że w przyszłości organ dotujący może ten katalog zmieniać, to takie postanowienie powinno być zawarte w umowie. Można też zmienić ten katalog w formie aneksu. Dopóki jednak to nie nastąpi, to stosownie do art. 65 § 1 k.c., złożone oświadczenia woli należy interpretować w kontekście okoliczności, jakie istniały i były znane stronom w chwili ich złożenia.

Inaczej być może kwestia ta mogłaby być oceniana, gdyby to nie umowa, a decyzja administracyjna była podstawą dofinansowania, zaś odpowiedni katalog zachowań (i definicje), które są traktowane jako naruszenia powodujące zastosowanie korekt finansowych byłby prawem powszechnie obowiązującym, podlegającym jednostronnym zmianom przez normodawcę. Jeżeli jednak przyjęty został model umowny, to - zgodnie z zasadą pacta servanda sunt - konsekwentnie należy przyjąć, iż to porozumienie obu stron powinno kształtować to, co jest podlegającą korekcie nieprawidłowością.

Mając zatem na uwadze, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w pkt1 sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.

Strona 13/13
Inne orzeczenia o symbolu:
6559
Inne orzeczenia z hasłem:
Środki unijne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Zarząd Województwa