Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Gabriela Jyż (spr.) sędzia del. WSA Urszula Wilk Protokolant Monika Majak po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej T. P. Spółki z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 11 lutego 2015 r. sygn. akt VI SA/Wa 2035/14 w sprawie ze skargi T. P. Spółki z o.o. w W. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie naliczenia opłaty za zmianę koncesji udzielonej na rozpowszechnianie programu telewizyjnego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od T. P. Spółki z o.o. w W. na rzecz Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 11 lutego 2015 r. oddalił skargę T. P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie zmiany koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego oraz ustalenia opłaty.
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:
S. P. M. S. A. z siedzibą w W. uzyskała w dniu 23 lipca 2010 r. koncesję nr [...], na rozpowszechnienie programu telewizyjnego o nazwie "[...]".
Przewodniczący KRRiT decyzją nr [...] z dnia [...] grudnia 2010 r., na wniosek spółki, zmienił koncesję nr [...] ustalając opłatę za dokonaną zmianę na kwotę 10 380 000 zł. Zmieniona koncesja zgodnie z pkt VI wygasała z dniem 22 lipca 2020 r. Koncesja zmieniająca nie dokonywała w tym zakresie żadnych zmian.
Wnioskiem z dnia 31 sierpnia 2012 r. spółka wystąpiła o wznowienie postępowania w sprawie zmiany koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego pod nazwą [...] dokonaną decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. w zakresie, w jakim decyzja zmieniająca ustaliła wysokość opłaty za zmianę koncesji z dnia 23 lipca 2010 r. Spółka powoła się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lipca 2011 r. o sygn. akt. P 9/09, stwierdzającego niezgodność z Konstytucją RP art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (j.t. Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 226 ze zm., dalej: u.r.t.) oraz niezgodność z Konstytucją RP Rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 4 lutego 2000 r. w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych (Dz. U. Nr 12, poz. 153 ze zm.). W ocenie spółki decyzja zmieniająca koncesję została wydana z naruszeniem prawa, gdyż opłatę za zmianę koncesji ustalono na podstawie przepisów uznanych przez Trybunał za niekonstytucyjne. Opata powinna być ustalona zgodnie z przepisami ustawy o opłacie skarbowej w wysokości 82 zł.
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...] Przewodniczący KRRiT, uchylił w części zaskarżoną decyzję z dnia [...] grudnia 2010 r. i naliczył opłatę w wysokości 12 945 000 zł.
Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2014 r., uchylił pkt 2 decyzji z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] oraz naliczył P. M. S. A. z siedzibą w W. opłatę w wysokości 12 945 000 zł za zmianę koncesji nr [...] z dnia 23 lipca 2010 r. dokonaną decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] oraz rozłożył wymienioną opłatę, w pozostałej do zapłaty kwocie, na trzy równe roczne raty, płatne po 507 840 zł pierwsza i 507 839 zł pozostałe, wraz z naliczeniem opłat prolongacyjnych w wysokości 25 322 zł płatnej przy II racie i 50 784 zł płatnej przy III racie. W ocenie organu tylko w zakresie, w jakim ustawa o radiofonii telewizji odsyłała do przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (j.t. Dz.U. z 2004 r., Nr 173 poz. 1807, dalej: u.s.d.g.), lub odwrotnie, był on obowiązany do stosowania konkretnych przepisów ostatniej z wymienionych ustaw. W związku zaś z faktem ówczesnego braku w ustawie o radiofonii wyraźnego odesłania do art. 11 u.s.d.g. oraz nie stanowieniem przez niego wprost o jego stosowaniu do postępowań prowadzonych przez Przewodniczącego KRRiT, nie znajdował on zastosowania w sprawie. Organ wskazał również, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 19 lipca 2011 r., sygn. akt. P 9/09, nie uchylił art. 40 ust. 1 u.r.t., a zatem kwestię opłaty za udzielenie koncesji, pomimo braku przepisów wykonawczych, regulowały wyłącznie przepisy ustawy. Podstawą prawną wyliczenia przez organ opłaty, był § 4 ust. 3 rozporządzenia KRRiT z dnia 4 grudnia 2012 r.