Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz (spr.), Sędzia NSA Krystyna Anna Stec, Sędzia WSA del. Barbara Mleczko-Jabłońska, po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Rady Miasta B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. z dnia 3 grudnia 2015 r., sygn. akt III SA/Kr 1283/15 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w B. na uchwałę Rady Miasta B. z dnia [...] marca 2011 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia stawki opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina Miasta B. oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015 r. o sygn. akt III SA/Kr 1283/15 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w B. na uchwałę Rady Miasta B. z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia stawki opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina Miasta B. - stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w całości.
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:
I
Rada Miasta B. podjęła w dniu [...] marca 2011 r. uchwałę Nr [...] w sprawie ustalenia stawki opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina Miasta B.. W § 1 ust. 1 tej uchwały ustalono stawkę opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina Miasta B. w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym.
Prokurator Rejonowy w B. (dalej: Prokurator, skarżący) pismem z dnia 14 sierpnia 2015 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. skargę na ww. uchwałę. Stawiając powyższy zarzut Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały.
Uchwale zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 123; dalej: ustawa o publicznym transporcie zbiorowym), przez nałożenie jednolitej stawki w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie na każdym przystanku komunikacyjnym do wszystkich operatorów i przewoźników, co powoduje, iż wprowadzone stawki mają dyskryminujący charakter, nie uwzględniają bowiem m.in. wielkości taboru i wielkości pojazdów używanych przez przewoźników, natężenia ruchu i obłożenia na danych przystankach, co związane jest z ich położeniem i kosztami ponoszonymi na utrzymanie przystanku. Prokurator podniósł również fakt, że do uchwały nie sporządzono uzasadnienia. Nie uzasadniano również na sesji Rady Nr [...], podczas której przyjęto zakwestionowaną uchwałę, dlaczego przyjęta ma być jednolita stawka opłaty.
W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta B. wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015 r. stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.
Sąd I instancji stwierdził, że z treści skargi sprecyzowanej przez Prokuratora na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015 r. wynika, że skarżący zaskarżył przedmiotową uchwałę w całości.
Będący podstawą zaskarżonej uchwały art. 16 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, że w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty (ust. 1). Stawki opłat, o których mowa w ust. 2, powinny być ustalane z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na obszarze właściwości organizatora. (ust. 3). Za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad (ust. 4). Stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym (ust. 5 pkt 1).