Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Maria Myślińska (spr.) Protokolant Magdalena Sagan po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2015 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej ze skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2014 r., sygn. akt VI SA/Wa 3276/13 w sprawie ze skargi [...] na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2013 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od [...] na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 220 (dwieście dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 lutego 2014 r., sygn. akt VI SA/Wa 3276/13 po rozpoznaniu skargi [...] na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia - uchylił zaskarżoną decyzję.
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:
W dniu 29 maja 2013 r. na drodze krajowej nr 10 zatrzymano do kontroli samochód marki Scania wraz z przyczepą. Zespołem pojazdów kierował [...] w imieniu i na rzecz [...]. Kierowca wykonywał przewóz drogowy ładunku podzielnego w postaci odpadów drewnianych na trasie [...].
Podczas kontroli wykonano pomiary rzeczywistej masy całkowitej oraz nacisków osi zespołu pojazdów. Kierowca uczestniczył podczas ważenia pojazdu i widział wyniki poszczególnych pomiarów. W trakcie ważenia stwierdzono przekroczenie dopuszczalnej masy całkowitej o 3,6 tony oraz dopuszczalnych nacisków na podwójną oś napędową 0,6 tony (po odjęciu błędów). Kierowca podczas kontroli nie okazał zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnago. W wyniku kontroli stwierdzono wykonywanie przewozu drogowego rzeczy bez zezwolenia kategorii VII oraz naruszenie przepisu dotyczącego podzielności ładunku.
W wyniku ważenia organ I instancji stwierdził następujące naruszenia dopuszczalnych norm:
- nacisk 18,5 t na podwójnej osi napędowej pojazdu, przekroczenie o 0,5 t (o 2,70%),
- rzeczywista masa całkowita pojazdu 43,6 t, przekroczenie o 3,6 t (o 8,25 %).
Ważenia zatrzymanego zespołu pojazdów wraz z ładunkiem dokonano na wyznaczonym, legalizowanym miejscu do ważenia pojazdów w [...] (PUNKT WAGOWY [...]) za pomocą przenośnych wag do pomiarów statycznych.
W toku postępowania administracyjnego skarżąca wyjaśniła, iż dochowała należytej staranności, nie miała wpływu ani też się nie godziła na powstanie naruszeń lub warunków przewozu. Wskazała, że przewożony ładunek w postaci zrzyny sosnowej w ilości 53 mp, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska w sprawie określenia gęstości drewna powinny ważyć 16634,3 kg przyjmując wartość 0,42 jako przelicznik metrów przestrzennych na metry sześcienne, jako powszechnie przyjęty i stosowany przy przewozie surowców drzewa. Odnosząc się do przepisów art. 61 ust. 15-17 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. poz. 1137 ze zm., zwanej dalej "p.r.d.") podniosła, że przy przewozie drewna jego rzeczywistą masę ustala się jako iloczyn objętości ładunku i normatywnej gęstości ustalonej dla danego gatunku drewna.
[...]Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r., nałożył na skarżącą karę pieniężną w wysokości 500 zł za brak zezwolenia kategorii VII, gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości nie więcej niż o 10%.
Organ I instancji nie znalazł przesłanek umożliwiających zastosowanie przepisu art. 140aa ust. 4 p.r.d. o umorzeniu postępowania. Stwierdził natomiast, iż przewożony ładunek to odpady z obróbki drewna, do których nie zalicza się zrzyny sosnowej. Ponadto pojazd załadowano w przedsiębiorstwie (tartaku), nie w lesie, na przestrzeni otwartej, gdzie nie ma możliwości jego zważenia. Zatem określanie przewożonej ilości towaru w metrach przestrzennych, a nie w kilogramach lub tonach, mogło powodować znaczne przekłamania w rzeczywistej masie całkowitej zespołu pojazdów wraz z ładunkiem. W konsekwencji uznał, iż przewoźnik jak również załadowca ładunku nie dochowali wszelkiej staranności nie ważąc zespołu pojazdów przed wyjazdem z zakładu na drogi publiczne.